Küflü Bir Hüzün

sis bastırmıyor
ben bakmaktan yoruluyorum göğe
sonra dokunabileceğim
kadar yakınıma çağırıyorum onu
kaybolacağımı bile bile
ancak sorarlarsa söylececeğim
sonra yine susacağım
oysa kimse bilmeyecek
boynu bükükse benimdir o
çıkarması zordur bunu da biliyorum
hüzün küflenince
yürüdüğüm yol boyunca sisler altında
belki kendimi bulacağım
tebessum de edeceğim
belki...
zaten güneşe ne kaldı şurda...