Bizim Büyük Çaresizliğimiz

Bilen bilir, izlediğim bir filmi tekrar izlemem için aradan uzun yıllar geçmesi gerekir ama daha dün gece izlediğim 'Bizim Büyük Çaresizliğimiz' adlı filmi tekrar izleme isteği duyuyorum bu satırları yazarken dahi. Sebeplerini düşündüm de; acaba Ankara'yı mı özledim, pek tabi olabilirim ve anladım ki  Ankara kışında Kuğulu Park'a gitmemek benim büyük kabahatim. Belki bir gün giderim. sadece Ankara değil emin değilim ama filmin bir sahnesi de Amasra da çekilmişti- hani Ender ve Çetin'in Nihal'e aşık olduklarını birbirlerine itiraf ettikleri sahne- sanırım. Ankara aşık olmak için güzel bir şehirdir. Ha:)karlı bir kış günü Kuğulu Park'a gitmiş olsaydım bir de yanımda karşı cinsten biri olsaydı hiç şüphesiz aşık olurdum. Ben sanırım altı sene boyunca Ankaranın farklı mekanlarını kullandım aşık olmak için. Kullandım demeyelim, öyle tekabül etti. Amasra ise bir bir aşkı itiraf etmek için olası en iyi yerdir. Sevdiğine, kendine, bir başkasına, arkadaşına hiç farketmez. Ben kendime etmiştim bir zamanlar. O zamanlar Enver ve Çetin yek vucut oturuyorlardı yine denize nazır bir yerde ellerinde sigarlarla. Ben mizac itibariyle Enver, şekil itibariyle de Çetin olduğumdan ikisini bir gibi düşünmekte hiç zorlanmadım. Filmin ana fikirlerinden biri de buydu sanırım. Dostluğun bir kademe üstü: birlik. Birlikte dinlenen müzikler, pişirilen taze fasulyeler, beraber içilen sigaralar, aynı kıza duyulan aşk ve nicesi. İmreniyor insan, keşke diyor -böyle bir dost, ankarada böyle bir ev, sonra o kitaplık ve nihal- insan filmin büyüsüne kapılınca. Ama en nihayetinde film. Zira gerçek hayatta bir aşkı paylaşabilecek iki dost pek mümkün değil.

Kısacası güzel bir filmdi, vaktiniz olursa izleyin derim... Film boyunca yapılan edebiyat yorumları araya serpiştirilen şiirler de cabasıydı.İşte onlardan biri:

“şiir mi? şiir?
çok isterdim ama yapamam. şiir yazamam. okumak kimilerine yazmayı öğretir. bana ise yazmamayı öğretti.”