dostluklarımı, dostlarıma endişelerinin yersiz olduğunu anlatırken harcadım. dostlarımın olmasının tek sebebi ise iyi bir dinileyici iyi bir telkinci olmam diye düşünüyorum şu vakitler. ben hariç herkesin rahatlamaya ihtiyaçları vardı. biraz 'o sınavdan iyi not alacaksın ve o dersi geçeceksin,saçmalama işe seni almayacaklar da kimi alacaklar,bir kere şöyle, böyle...' denilmesine ihtiyaçları vardı. nitekim öyleydi de. dediğim herşey doğruydu. ama endişelerin bile protokolu olurmuş arkadaşlar. kolkola yanyana yaşanamaz endişeler.hele anlatılması ve ciddiye alınması daha zordur. neden mi ben hep sustum ağzımı açtığım gibi susturulacağımı bilerek ve o dersten de kaldım zamanında, sevdiğim insan da sevmedi beni, ve hala işsizim şimdi.
istisnalar kaideyi keşke bozsa...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder