Hani Şair Demişti ya

‘’Bir kalbiniz var, onu dinleyin’’

Demişti  hani şair

Kapısı yumruklandı bir gün

Sürdüler onu

Şehrin ta dışına

Alanlara ovalara dağlara

Şimdi dizleri bütün yara bere

Hepsi ayrı bir hüzün

Ayrı bir kafiye şiirine

Uzaktan severken insanları

Zamanla sevmeyi de öğrendi uzakları

Ve bir çöl edindi kendine

Ayağını yere vurdu bir vakit

Bir ses duymadı

Küçüldükçe küçülmüş

Bir toz tanesi olmalıydı şimdi

Uçuşuyor olmalıydı

Kadirşinas bir samyelinin sırtında

‘’Bir kalbiniz var, onu dinleyin’’

Demişti hani şair

İşte o şair bir daha evine hiç dönmedi

ve amansız bir kum fırtınası sırasında

Kayboldu tüm şiirler