Sonbahara Sitem

Dolaşıyorum burgazı

Önünden geçiyorum kartondan evlerinin, 

Bir yalnızlık şarkısı çalıyor o evlerin birinde. 

Bir yağmur damlası 
Bir makas gibi 
Alıp götürüyor evlerin kesilecek kenarlarını
Korkuyla titriyor perdeler. 

Her gün bir parça daha eksiliyor evlerden 

Ve açıkta kalıyor sahte sıfatlar. 

Bazılarının geri döneceği bir evi bile yok. 

Ne yazık ki, Burgaz’da bir sabahçı kahvesi de yok. 

Diğerleri  tasını tebceresini bir poşete dolduruyor.

En son da kendini kokuyor en üste

Gömüyor dört duvar arasında biryere.

Yerin yarılmasıyla kapanması bir oluyor.

Yeni bir mevsim değil 
Karanlık bir çağ başlıyor sanki.

Öyle kapanıyor kapılar ve pencereler. 

Ardlarında birileri var belli. 

Güne yasaklı birileri... 

Her birinde Umberto D yalnızlığı 

Yine de dalında kuruyor sardunyalar. 

Açsa sardunya yer yerinden oynayacak  sanki.

Sanki bahar gelecek gibi ama açmıyor açmaz olası çiçek.

-Böyle dediğime bakmayın ben çok severim sardunyaları-

Ama neden ölüyor çiçekler göz göre göre.

Nerde bu insanlar?. Niye açmıyor pencerelerini

Yoksa sonbaharda mıyız da hayat ondan mı sonbahardan terk? 

ps:bir şiir değildir

pss:yine de sonbahar en sevdiğim mevsimdir

Özdemir Asaf'ın dediği gibi:

En sevdiğim mevsime geldik; 
yapraklar sararacak, 
gök gürültülü yağmurlar yağacak.
Sonbahar,
hüzündür;
hüzün ise ben demektir.