Bu şehri seviyorum. Akşamları kömür kokan havasını, yola taş döşeyen işçilerini, evine dönmekte olan dayılarını ve amcalarını, Annemin ‘ o markete git, oradaki kız çok güzel’ deyip de yolladığını ve her nedense benim de gittiğim o marketi, güzel ve güler yüzlü insanını, tozkoparan gençliğini, romanını, at arabalarını, güne giden kadınlarını, her günü bayram olan delilerini, ne bileyim çarşısını işte, çarşısında bozasını pasajlarını kendince çapı olan cafe’lerini, oralardaki anılarımı, Edirne bayırını, bayırın hemen üstünde batan güneşini, Avrupalı görünüşünü, Anadolulu hissiyatını, türkülerini, ritmini, ahengini, bir o kadar da dinginliğini, her şeyini işte…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder