Bu Ne Hikmet

Siz Nazım dersiniz

Bense bulutsuzluk özlemi

En iyi o özler çünkü

Bulutsuz bir gökyüzünü

Ve en iyi o görür

Gri bir betonun ardında

Mavi bir göğü

Ey Nazım! bu ne hikmet

Bu ne Nazım Hikmet

Dudakların Senin

Bende bir ömür var bir öpüşlük

Sende bir dudak var bir ömürlük

O dudaklar ki

Bir yanı yaşamaya yangın

Bir yanı öldürmeye yatkın

Kan olur öptüğün, bir yara, bir sızı

Olsun, varsa felekte ölmek

Yüzünün en tenha köşesinde

Ve bu cumartesi gününde

Ki bugün bir gül olur

Varsayılan bir film şeridinde

Korkma! Usulca öp

Günahsa günah

Yarısı bana yarısı da bana

Şu kadar düşündüysem adam değilim

Korkma! Usulca öp

Ne sen öldürmüş olursun beni

Ne de ben ateşe atmış olurum kendimi

Tam vaktidir, yanmaya hazırım

Öyle bir yanmak ki

Bundan sonra sürekli donacağım...

Senden Ziyade

Iyisi mi giderken

Bir damla değil

Bir derya su al giderken

Bir fısıltıyla gelen fırtına

Yaktığım kibritin ırzına geçerken

Sessizce ve derinden

Kağıttan gemilerden

Kumdan kalelerden

Pembeden ve maviden

Pembe mavi bir akşamüstünden eser kalmasın

Gemilerim zifiriye otururken

Ben yine sessizce ağlayacağım muhtemel

Ağlayışım da yalnız kalıcak

Yalnızlığın kurdurduğu cümleler de

Sesime ses olmayacak çünkü

Eskiye dair ne varsa

Sadece yankılanacak tüm olmayan

Kimsesiz evlerin avlularında

O avluların senden ziyade bir sahibi var artık

Gölgesine sığınırdık hani

Evet ağaçlar

Artık onlar da, suya hasret

Sen avurtu gökmüş o ağaçlara sığın yine

Ayaza vurduğunda gece

Kırağı kaplarken saçlarını

Yerini tutmasada tutkuların sıcaklığını

The man who cried

seneler oldu, ağlamamıştım...