"Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim de sevmeye hakkım yok mu albayım?
Yok.
Peki albayım. Ben de susarım o zaman. Gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. Fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? sorarım size: "Nasıl?" kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan, bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum albayım.
Kelimeler... Kelimeler albayım, bazı anlamlara gelmiyor."
Çok güzel yazmış be Kadim, en büyük derdimiz değil mi anlaşılmak, görülmek... ben de bir zamanlar bu hezeyanlara kapılmıştım, hiç konuşmayayım ama herkes beni anlasın, kelimelerle kısırlaştırmayayım içimdeki derinliği.. ne anlatsam yeterli gelmiyordu çünkü, ne anlatmaya çalışsam hissettiklerimin yanında çok sığ kalıyordu kelimeler.. işte öyle, sağol varol:)
YanıtlaSilanlatamıyoruz pinhan,anlatamıyoruz,işte bu yüzden hepimiz biraz pinhaniyiz.Ama yazmak çare değilse de yakınlaştığımı hissediyorum biraz olsun kendimi anlattığıma,bazen başkalarının kelimelerini cümlelerini kullanıyorum bunun için,yukarıdakiler gibi...yalnız olmamalı insan,hani o pinhani derinliğin boyutunu bilmese de birilerinin de onunla birlikte o derinlik boyunca düştüğünü bilmeye ihtiyacı var sanki insanın...işte senin yazdıkların da böyle,sen sağol varol Pinhan...
Sil