Umudunu Katbetme

Mahallenin Saksağanı

Pencereye çıktım sigara içmek için. Karşımda İstanbul boylu boyunca uzanıyordu sarı ışıklarıyla. Gözüm ağaçtaki o yalnız saksağana takıldı. Bir yuvası yoktu, bir dalın üzerine tünemiş öylece duruyordu. O da İstanbul'u seyrediyordu belki ve sigara içmeye henüz başlamamıştı. 'Acaba saksağanların yuvası olmaz mıydı?' diye düşündüm.  Sonra İstanbul'u yakmaktan korktum- Çünkü ben ne zaman sigara içsem bundan korkarım- İçeri geçtim, aynaya baktım ve baktığım yerde o saksağanı gördüm.

Küçük Prens

Yıllar önce kapağının altında 'Öylesine bir çiçekten' yazan bir notla hediye edilmişti kitabı. O zamanlar ne aradığımı bilmiyordum ve onu diğer çiçeklerden daha özel  ve önemli yapacak vakti ayırmamıştım ona. Onu sulamadım ve onu camdan bir korunakla korumadım. Önüne bir perde gererek rüzgarın onu üşütmesini engellemedim. Tırtılları onun için öldürmedim. Onun şikayetlerini ve övünmelerini dinlemedim. Suskunluklarına katlanmadım.En başta onu o gezegende öylece bırakmıştım.

Ama kitapta söyle diyordu:''Kendini yargılamak başkalarını yargılamaktan daha güçtür. Kendini yargılamayı başarabilirsen gerçek bir bilgesin demektir''. Oluyordum zamanla ve ''kelebeklerle tanışmak istiyorsam, bir iki tırtıla katlanmayı öğrenmek zorundaydım''

Şimdiler de filmini de çekmişler:

''Senin gezegenindeki insanlar'' dedi Küçük Prens.''Tek bir bahçeye beş bin gül dikiyorlar ama yinede aradıklarını bulamıyorlar...''''Evet bulamıyorlar '' diye yanıtladım onu.''Halbuki,aradıkları tek bir gülde ya da bir yudum suda olabilir.''''Haklısın'' dedim.Bunun üzerine küçük prens şöyle dedi:''Ama gözler gerçeği görmez ki.Yüreğiyle aramalı insan.''

Diyorum

Ne güzel yolculuk bu

Nefesin dolaşırken yüzümde

Yüzüne bir ateş vurmuş sanki

Alnında bir ter damlası

Ve ellerin ellerimde

Ezber geçer gibi tüm aşkları

Ahh, farkında değilsin

Elimi bırakırsan nasıl da dağılacağım

Gülümseyip  mırıldanıyorsun bana bakıp

Boş ver

Bir gören olsun

Biri laf etsin

Dünya alem duysun

Bir Öyküye Başlar Gibi

Onu gördüm yağmurda koşarken. Bir kuşkanadının üstünde gibiydi. Ağladığını varsaydım ve topladım ardından gözyaşlarını, acılarını. Yaralarıma yara ekledim. Asılı unutulmuş çamaşırlarla birlikte ağırlaştım.İlk bulduğu apartmanın girişine sığındı. Saçlarını önünde toplayıp, nemini almak ister gibi burktu.O an haykırsam deli diyeceklerdi, biliyordum Ben dudağımı ısırdım, o kendi dudağı kanamış gibi yüzünü buruşturdu. Cevabı yoktu bunun, cevabı olmayan bilmeceler gibi.

Bir Delinin Haykırışı

Deli bir adam size… Kendinizden utanmanızı söylüyorsa… Ne biçim bir dünyadır burası…

Aktar

Ben ki aşkların aktarıyım

Bir bahar günü düşmüşüm yollara

Yürümekten bitap düşmüşüm

Ölmüşüm

Kalmışım

Umurumda mı?

Yolunda kaybolmak istiyor insan

Hem dünyanın tüm kokusu seninkinden güzel mi ki?

Kimi gül dökersin ardına

Kimi tarçın

Kimi biberiye

Bugün Yağmur

sağanak bu;

 

''bugün yağmur bir kadın saçıdır yeryüzüne dökülen
upuzun, ince ince, karanlık, kokulu
sen ki aşkta aldatıldın
yüreğin taş parçası
dinle, yağmuru dinle, teselli bul türküsünden
her şey olur
her şey büyür
her şey geçer
hayat kalır''

 

Hajde Bolan

Bir rüyanın peşine düşmüş gibi çıkmışsın evinden

 

Vardar’ın kıyısında bulmuşsun kendini

Eteğin suya değmiş, bahar gelmiş

Papatya üstüne papatya koymuşsun

Takmışsın saçına

 

Tüm dileklerimi bir tebessümüne taktığım

Dudakların Rumeli’de bir dilek ağacı gibi kırmızı

Gülümse bana…

Kaçış

Ağzında ıslak sigarası,

Bir adam geçti sokaktan

O adam ki ölmeyi beklerken ‘yürüyeyim’ bari demişti

Aklından bir satır geçiyordu;

‘’yürümenin dışında bütün eylemlerin adı kaçıştır’’

Sonra bir gün…

Sonrasını bilmek istemezsiniz

Sanı

Bu gece yine

Yağmur yağmadı ama

İşte bu sardunya varsa bir köşe de

İşte bu yalnızlık varsa yine bende

İşte yine bu gece de uykusuz kaldık demektir

Yarın Pazartesi mi?

Turgut Uyar’ın Büyük Saat’inden başka saat yok salonda

Yoksa…

Kalbimde bir oyuktur zaman

Zaman…

Soldu diye kopardığım sardunya yapraklarıdır.

Çatıların üstünde insafsızca öten martıdır

Zaman yoksa mekân da mı yok?

Biz bu gece seninle oldukça bir yerlerdeyiz mesela

Güller içinde, Üsküdar’da bir çay bahçesindeyiz

Metrobüs hattının son durağındayız

Bir yunan lokantasındayız mesela

Rakı beklerken şarap gelmiş önümüze

Yanıldığımız bu olsun

Hiç ölmeyeceğimizi düşündüğümüz gibi

İçimizde bir Trakya bulanması

Titrek ellerin bana kekik toplamış

Alıp burnuma götürüyorum

Üşümüşler

Bu yüzden anlattım sana

Kızgın taşların üstündeki tepeli toygarları

Şimdi Pazar gelip geçmiş olabilir

Kuşlar uçup gitmiş de olabilir

Ama aşk?

O durur

''Ve seninle biz iyi ki
Sevmelerin ustasıyız, güzel şaşkınlıkların
Önce yüreklerimizi alıştırmışız buna, sonra kafalarımızı
Ki bu yüzden içimiz hiçbir zaman yoksul değil
Yoksul olmadı.''

Kara Kitap vs Koku

Kibritçi Kadın

Olanları bir an düşündü genç adam. Gerçeklesen çok değişik bir simya olayı olmalıydı. Cisimlerin ateşle temas ettiklerinde nasıl şekil değişikliğine uğradığını biliyordu. Gerçekleşen buydu tam olarak. Acaba her insanın içinde bir miktar fosfor var mıydı doğuştan. Ya da bir kibrit çöpü kendi başımıza yakamadığımız. Aldığımız nefesle değil de ancak sevgilinin nefesiyle yanan, sesiyle ya da bir dokunuşuyla.

Değişiyordu kadın. Çıkan dumanın isiyle zehirleniyordu. Ve ağlamak zehirlenmenin ilk belirtisidir.

Buyruk

Martılar

Geldiniz mi yine bir saatin günahını alarak

Sabahın dördünde

Seherinde ve serininde

Geldiniz mi daha deniz dalgalanmadan

Buyrun

Susun

Ya da bana biraz benden bahsedin

Kulağımdaki sesi tarif edemem

Kendime bulduğum isimlerden bahsedemem

Siz elbet bilirsiniz

Şiirin mavi denizini

İyi bakarsanız kıyılarında hüzünlü insanlar

Varın

Sayın

Ki

Biri benim

Şimdi biraz benden bahsedin

Kelimelerin Geldi Bana...

Şair diyor ya;

 ‘’ Ama birkaç sözcük öğrendiysem
Kadınlardan öğrendim, yine de...’’

Ayların en güzelinin dolunay, günlerin en güzelinin gündendi olduğunu ondan öğrenmiştim...

AloooooOOOO

“Gizlenirken vurulmuş ulaklara ağıttır/ Bana açtığın her telefon.”

5 Lira

5 lira gibiyim

Hani bugün varım yarın yokum

En iyi ihtimal, bozukluğum

Elden ele dolaşır dururum

Bir gün bakarsın bir bitpazarına uğrarım

ve der,m ki;

Bir zamanlar kadim adında bir delikanlı varmış

Ama şimdi yokmuş…

Herşeyin Başladığı Yerden...

Sevgili Burhan,

Canım, güzelim,dostum!

Şu an ODTÜ'deyim.Sana buradan yazmak istedim.Orada burada bulduğumuz anılar içerisinde.Bugün dünü tekrar inşa ediyor zihnim.
Bu aralar aşk doluyum,herkese,herşeye! Nasıl oldu,Nasıl başladı bilmiyorum.Seviyorum dünyayı,nimetlerini,acısını,kaosunu!Gelip geçen insanlara bakıyorum.Hepsi ne güzel.Öte yandan yoruluyorum ben herşeye herkese bol keseden güzellikler dağıtırken,aşklarına onların istediği biçimde karşılık veremediğim için sevdiğim, güzel adamlar beni yokluklarıyla cezalandırıyor,yahut bununla tehdit ediyor.İçlerinden birini kendime istiyorum ama sadece birini,o biri ise bana uçurumlar vaadediyo. Bu uçurumlar İstanbul'da olsa amenna!Ama değil!Elbette üst geçitler şehri Ankara'da.Bir önemi de yok bunların.Hayat almadığımı kararlarla da yeterince güzel ve çirkin ve ben seviyorum dünyayı.Malta'ya geri taşınma,doktora için hazırlanma arifesindeyim. Hepsi ağır aksak ilerliyor, devinyorum.
Sen nasılsın?Sevdalı günler yakın olsun güzel gönlüne?Az sonra geleceksin, Hasretle sarılacağız tanıştığımız yerde, ne güzel!Eylül'ün sonu.Yıkandı Ankara ve ben seni bekliyorum.

Dursun Bu Taş

Rüzgar içini çekti

Uyuyanlar oldu aranızdan

Hüzünle bezendi yıldızlar

Yalnızım,

Bunu hep söylüyorum ama tekrarlayım

Yalnızım, yıldızlar kadar

Her şey boşluğu sevmekle başladı.

Üşümek tüm şiirlerin içinde

Isırmak çirkin dudaklarımı- dudaklarımın çok dikeni olmalıydı-

Gözyaşlarımın akmayası

Yalnızlığımdan, yalnız

Gecenin gölgesinde unutuldum

Siz uyurken, yıldızları tanıdım

Size yıldızları anlatmalıyım bir ara

Yaslanıp bir duvara,

Ah’la başlamalıyım

Sesim ulaşır o zaman özlenmiş diyarlara

Ve elbette size aşkı anlatmalı

Bilirim bir kadını sevmeyi

Sakalım yok ama ben güzel bir insanım,

Beni dinleyin, size aşkı anlatacağım

Aşk ne kadar küçüktü taş iken

Onu bir kadın doğurmuştu, kıyılarıma

Taş… Yolumun üstünde ama sularımı halelendiren

Hep küçük kalmalıydı ama

Ben kendi elimle bir taşı büyüttüm.

Dedim ya boşluğu sevmekle başladı her şey

Hem bir mezar da boşluktu

Bir kadını sevmek de

Bir taşın sessizliği de, aynıydı hepsi

Boşluk… Sonu yok bunun, çaresiziz

Ben kendi elimle bir taşı büyüttüm

Şimdi o taşı kaldıracak gücüm yok

Hem gecenin içinde olduğundan da büyük

Dövdüm onu, yonttum olmadı

Onu yonttukça ben yok oldum

Rüzgâr aldı yıldızlara götürdü tozlarımı

Yolum üstü beni yağmura sordular

Yağmurlu Bir Geceden...

A:Bu dünya gerçek olsaydı ne korkunç olurdu. Bu dünyaya doğmak günah gibi, hem de ilki. Kasten cinayet!

B:Boşver, neyse ki yağmur yağıyor

A:Rakıyı yağmurla karıştıralım mı? Biraz daha gerçek olur mu ki dünya?

B:Bence dünya daha korkunç olamaz

A:Biz, yani senle ben, ayık kafayla yapamıyoruz ölümü kandırmanın planlarını. Bu yüzden yaşama içelim… Hadi!

Bayram Hazırlığı

Maksat çocuklar sevinsin:)

soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan;kucağımdaki çantamda ılık domates salçası ve plaklarım varken,önümdeki yaşlı çift sürekli didişirken,kulağımda hurts'un stay'ı bas bas çınlarken ve yanımdaki o kıza elindeki kağıda birşeyler çizerken bir kez daha aşık olmuşken...

Gideceksen anahtarları da al!

Sabahları üşüyerek uyanmaya alışık mısın?

Eylül de geldin daha, ekime kadar kalsaydın

Cinayet Değildir Bu

Ve özgürlük diye bir şey varsa bu dünyada şu senin saçların gibi olmalı

Özgürlük!

Gözümün ta içinde ve dışında

Hele ki hiçbir şeyin öngörülemediği hışırtılı, rüzgârlı havalarda

Her bir telin bir göz yırtığı olsa da

Çünkü ölüm de özgürlüktür

Teslim oluş sunağına koşmak da

Pispisikopatım

Benim kusurlarım iyi bilinir; tabiatım itibariyle, bilhassa çok mutsuzum ama değirmen taşım unufak olsa da umudum öylece bakaduruyor bana…

Ölüm Risalesi

''Okuyorum hayatı
Toprağın üstünden çok
Altındakilerle var olduğunu

Toprak
Ölüme aç
Ölüme muhtaç
Hayat''

Karanlık Duvarlar

''susmanın kalesine sığınıyorum
önümde karanlıktan duvarlar
sırtımda insan yüklü bir gök var''

Hepsi Bu

tutup yüreğimi fırlatmak vardı martılara
ve balıklara yem diye vermek
büyük tabanlarla çiğnenmiş yalnızlığımı
bilmiyordun çünkü
uzaktın

ve sonra bir sigara yaktım
belki işkence aleti gibi görünürdü elimdeki sigara
dışardan bakan bir insana

dardı zaman
herşey ama herşey
saat 02:03
ve kısa marlboro
arasında bir şeydi

uzaktın
sabah olunca çok daha uzak
bir gözlerin yakın
izmaritleri biriktirdiğim ayak ucumda

İŞTEŞ FİİLLER

An                          An.         O an.     O anda.                               Anlaştık işte.
La
Ş
Mak-

Sev                        Sev.       Sevil.                     Seviştik işte.
İ
Ş
Mek-

Ayrı                       Ayır.      Ayrı.      Ayrıl.                     Ayrıştık işte.
Ş
Mak-

kendime soruyorum ''dostum''derken...

İçerik ektedir dedik arkadaşlar ama baştan sona okumadınız ki, eke gelesiniz, O yüzden özetleyim ben; ben sizin o olmamı istediğiniz kişi olmayacağım. İnadımdan değil, tabiatımdan. Mimleyin beni hadi, iğneyi de çuvaldızı da bana batırın. Kazık da olur yetinmezseniz. Dinlemeyin ve mimleyin çünkü anlatacaklarım, ancak 3 yaşında bir çocuğun kafasını yoracak kadar anlaşılması zor sizin için. Fakaaaaat, benim bir sorunum var arkadaş, lanet olasıca beyaz popomun kafam kadar büyük olması değil elbette. Anlatmıyorum. Ki sizin için yer mi dinlemek bilemiyorum. Yersen tirit, yemezsen siktirit, ne diyim şimdi, şeyimden aşşaağa Kasımpaşa, Kuzum şair adama neler de söyletiyorsunuz. Anlatmıyorum evet; niyetim ben anlatmadan anlamanız değil. Ki bu olacak gibi de değil. Çıkartın at gözlüklerinizi ve görün sizden farklı olanları. O zaman aydınlanacaksınız. O zaman copernicusu daha iyi anlayacaksınız. Kimdi ki o dersen sevgili arkadaşım; dünyayı evrenin merkezine koyan sistemi, EGOcentrik sistemi sikip atmıştı hani -biraz da sizin anlayacağınız dilden konuşayım-. Birazdan arkadaşım, birazdan sana çok ama çok iluminik fasonik bilgiler vereceğim ve aydınlanacaksın.

Ben sizin gibi olamam. Tüm elimdekini seni ve beni aynı zaman ve mekân diliminde kavuşturacak olana vermeye hazırım ama ben sizin gibi olamam. Elim demişken ne anladın acaba? Dostum sakin ol ve o elindekini yavaşça yerine koy. Come on dude, yapabilirsin bence. Yapabilir misin? Yapamayabilirsin çünkü sen ağız dolusu delikanlılık lafları ederken bir yandan da aynı anda 2-3 kızı aynı anda idare edebilmiş ve bununla kuantum fiziğini çözmüş gibi kasım kasım kasılmış bir insansın ve şunu söyleyim; seni dinlerken tüm endoplazmik retikulumlarıma bir bir kramp giriyor. Bak şimdi yobaz olacağım gözünde. Dostum tüm kızlar ve erkekler şeysilerine incir yaprağı da koysun demiyorum, Siz olmasın isterdiniz o ayrı. Pardon siz de dininizi seviyordunuz ama dindar değildiniz diğmaeğ? Ben soylular tohumundanım demiyorum ama serde beyefendilik var ve şeysimi öyle sallaya sallaya gezemem. Yoksaa…‘’ Selam yakışıklı, bizimle okey oynamaya ne dersin? Olmazsa tavla da olur. Yalnız bir huyum var, ne tesadüftür ki zarlar hep bikinimin içine kaçıyor bende çıkartamıyorum, ara sıra elini bir daldırırsan sevinirim’’ diyen olmadı değil, ya da bunun gibi bir şey- Ben tavla diyorum siz anlayın gerisini- Fakat sonunda ezik de oldum, içi geçmiş de. Bu tamamıyla yürek işidir bilek işidir yürek işidir. Yürek deyince. Ya**ak kürek de geldi mi aklınıza. Seni şeker şey! Tamam, anladık siz ki cinsel özgürlükten yanasınız ve malı vurdu mu inleten bir nesil yaratmak istiyorsunuz. Çünkü sizin için sex sıçmak kadar doğal. Mazur görün ben anlayamıyorum. Ve siz kız evi naz evi, Siz var bulutlarda uçmak, siz var hoşuna gitmek ve siz istiyor keselenmek! Ve biz o eski kafalılar! Meme bile diyemeyiz ve burnunu bile kullanmayı deneyimleyen çocuklardan yepisyeni bir nesil yaratamazsak hepsi bizim suçumuz. Ali sen tut, oya sen de cinsellik ver.

Bunlar bana göre değil.

Hem de hiç, hiiiçç, hiiiiiiiiiiiiiiiiiiiççççççç değil!!!!!!

Şiirin Sonuna Bir Ünlem

Leyla

Sana verdiğim çiçekleri bahçelerde buldum

Ellerimi buldum cebimde

Hiç tutmadığın ellerimi

Sen beni hangi ışıksız sokakta bıraktın Leyla

Yüzümde rüzgâr

Rüzgârda boynunu buldum

Bu ne yaman iştir Leyla

Gidemiyorum beni bıraktığın yoksulluktan

Korkuyorum

Ayaklarımın altından boşalan topraktan

Kendimi oracıkta gömmekten

Kendimi iyi bilirdim bilmesine de

Korkuyorum işte Leyla

Nicedir halim bu

GULE

Onu gördüğümde ‘’kader’’ demiştim içimden. Üzerinde yazlık bir hırka ve tek parça bir elbise vardı. Bir kitap okuyordu, ’'umutsuzluğun son kalesi’’. Yüzünü kaldırdığında göz göze geldik. Ona baktığımı fark edince, gülümsedi. Duvarlarını yıkmıştım, bu benim beylikdüzü-zincirlikuyu hattında kazandığım ilk zaferdi. Zafer de denmez; Zincirlikuyularda merdivensiz kalmıştım.

Güle güle güzel kadın...

Unufak Ateş

Arasında bir alev öğünür durur

Döndükçe kalplerimiz

Tuttukça ellerin

Sevgili

Tut ellerimi

Buğdayın aşkına

Yanmak isterim

Un ufak olmak ve savrulmak sonra

Sevgili

Gönlümde iki taş şimdi…

Ney'leri Anlatan Kamışları

Ayaklarıyla dünyayı çizen bir kamıştan dinlesem dünyayı

Parmak uçlarıyla vurgusunu

Vardığını

Ve varacaklarını

Eskimeyen bir kentte

Köklerinin değdiği suya boynunu eğip fısıldadıklarını

Göğsünde açtığı nisan ayını

Büyük denizlerin hiç susmayan dilini

Ey dumanlı dağların karalı turnaları

Sizi unutmak olur mu?

Yârin kokusunu getirdiğiniz iğde dallarını unutmak olur mu?

Sokakları taştan sokakta

Ayakları takılıp dökülen gülüşleri

Çocukları işte!

Özellikle O kadınların bir ateşin başında üç gün üç gece doğurduklarını

Kadınları

Ve aşklarını

Sonra kulaklarına fısıldadığın alınyazılarını

Parçalayan rüzgârı

Kırılan ney’leri

Ve anlatan kamışları…

‘İşte bu beni anlar!’

“Bütün çekingenliklerim yok olmuştu. Bu kadının karşısında her şeyimi ortaya dökmek, bütün iyi ve fena, kuvvetli ve zayıf taraflarımla, en küçük bir noktayı bile saklamadan, çırçıplak ruhumu onun önüne sermek için sabırsızlanıyordum. Ona söyleyecek ne kadar çok şeylerim vardı… Bunların, bütün ömrümce konuşsam bitmeyeceğini sanıyordum. Çünkü bütün ömrümce susmuş, zihnimden geçen her şey için: ‘Bu beni anlamaz!’ demişsem, bu sefer bu kadın için, gene hiçbir esasa dayanmadan, fakat o yanılmaz ilk hisse tabi olarak: ‘İşte bu beni anlar!’ diyordum..."

yanılmışım...

Ağlamaklı ve AÇ

Aksaray'da bu gece
Akordeon sesleri boş sokakları doldururken
Kim doldurabilir ki?
Attığın her adımda arkanda bıraktığın boşluğu 

Belki bir caz şarkıcısı?

Bıraktığın noktada

Elinde sigarasıyla bir satır başı duran

Bana belki ağlamayı da öğretirdi

Sonra ağlatmayı elbette
-ki bu daha çok işime gelirdi-

Gözünün içine bakıp o anda uydurduğum bir şiiri okurdum sonra

Bilirdi...

Bir kadeh votka ile bir şiirin arasındaki apaçık çelişkiyi
Bilirdi ama yine de dinlerdi beni

Uzandığı el ağlamaklı bir hikaye anlatırdı
Ağlamaklı ve Susamış

Diye...

rüyaların güzel olsun diye başını okşayacağım...

Uzak

“Günler aydın, ayaklar manisa,” demişti yine gülerek. Öpmüştü boynumdan, koklamıştı beni.
Hiçbir mana veremediğim bu sözün, neden sonra kulağıma her çalınışında beni aynı kertede mutlandırdığını, annemden uzak sabahlarda anladım...

Roman Okudum, Seni Düşündüm

 " bende tarçın sende ıhlamur kokusu yürürüz başkentin sokaklarında''

''Ah şu yalnızlık,
Kemik gibi,
Ne yana dönsen batar''

Sakıncasız

"bir kuş tüyüne değip de berelenmeden
bir güz yelinde örselenmeden hiç
çayırın acı yeşillerine uğramaksızın
hırpalanmadan gün ışığında
papatya kokularıyla ırgalanmadan
sen yine orda mısın demeden
sen hala
sen hala gel demeden
geliyorum ben sana."

Kasaba Sıkıntısı

"Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" N.Marmara

 

 

Kuşlar nereden geçer?

 

Uzun bir öğleden sonra

Kasaba kaybetmişken gölgesini

Kuşların ayak izlerini takip etsem de bulsam izini

 

Ama yok!

Kuşların suçu yok da

Yeni yeni gökler mi yaratmışlar

Kara lastikli çocuklar sarışın uykulardayken

 

Sen hangi maviye aldandın?

Çağırıldın da mı gittin?

Dönecek misin elbette?

 

Eskiden kuşların hangi dala konacağını bilirdi çocuklar

Ben de bilirdim

Ama bilmem ki hala çocuk mu bu kasaba

 

Hoşbuldum

Uzanıp alırken ceketimi

Bilmez neleri neleri sıyırır omuzumdan

Güzel günlere ve bahara

Hoş geldin! der umutla

Sesi sanki akşam üstünde bir dutluk

Gözleri yana yakıla bir lisan

Bu iki odalı ev

İkimiz için de gönüllü bir tutukluluk

Ve elbette...

Hoş bulduk!

Mutfakta Biri mi Var?

Ölmek üzere olan bir adamın yere düştüğünde dudaklarının kenarında belli belirsiz bir gülümseme ile bulutları izlemesi gibiydi onu mutfakta domates doğrarken fark ettiğimdeki bakışım. Alıp elini öpmek istedim; bulutlara değmek… Sonra kendimi fark ettirmeden salona geçtim. Kanımın çekildiğini hissettim bir an. O tebessüm tamamen kaybolmuştu kendimi kanepeye atarken. Bir süre sessizce ölümün ve aşkın çok farklı şeyler olmadığını düşündüm. Ortak bir sonla biten iki olgu… sonra korktum; nitekim domatesler de kan kırmızıydı…

Tabakları almak için tekrar mutfağa döndüm.

Hoşlandığım Kadınlar

''Ne yapsam neye benzetsem;
Bu mahzun halimi.
Aşıklık değil benimkisi,
Yolculuk değil,
Neyi duysam hüzünlenirim,...
En ufak şeyi, rüzgarı bile.
Kimseye benzemez gülmem konuşmam,
Kimseye benzemez hoşlandığım kadınlar,
O kadınlarki rüzgara verip saçlarını,
Resimlerde yaşayan,
Şiirlerde yaşayan..''
 

Bela-yı Aşk

 

''Yâ Rab bela-yı aşk ile kıl âşîna beni
Bir dem bela-yı aşktan kılma cüdâ beni''

Satış

ben biraz mutlu olacağım
siz bu sokaktan geçin isterseniz
penceremde nöbetçi bir kedi
onun dibindeyse ben
-kedileri sevmem oysa-
siz bu sokaktan geçin isterseniz
isterseniz kediyi de alın

dukkanlar açılır
ben karakaplıyı açarken
sonra yeseminler açar gurultuyle
siz guzel kokun isterseniz
çunku artık bu sokak bu kedi sizi hatırlayacak
şimdi kedi bile guzel,sevilesi
guzel de,
yaseminin rengi neydi,ben onu unuttum
siz biraz beyaz olun isterseniz

işte dukkanın ilk muşterisi de geldi
ben görmedim kedi gördu,
siz iyisi mi kediyi değil beni alın
ellerim sıcak,en sıcak ceplerden
uzun ömurler de biçtim kendime
her sabahına gunaydınım
ardıma guzelllikler dizdim
istersen ayağına kadar gelirim

bu dukkan ne alır ne satardı onu da bilmem ama
bıktım bu tukenmez taktimden
sonra dizimin dibindeki bu kedi susmak da bilmiyor
bu yuzden
-BENİ-
benden al!
 
ancak o zaman mutlu olacağım

Halet-i Ruhiye

Kaygılarımı derinliğine göre açıktan koyu renge boyayıp haritama yerleştireceğim,çünkü insanları mesafeler değil en çok kaygılar ayırıyor, dünya yedi kıta ve 3 okyanustan ibaret değil, sanki salt kaygılardan ve daha kötüsü hatalardan ibaret gibi...

Gecesi Gündüzü

İstanbulda gece

bir kadın çürümüşlüklerini kapatana kadar ağarmaz

camları çatlatan ayazı, üşütmez

bir kadın en çok bacaklarını beğendiği için

çoraplar ayak bileklerine kadar giyilir

çünkü nihilizm Aksaray'da öğrenilmiştir

İstanbul'da sabah ancak martılar acıkınca olur

bir kadın yevmiyesini martılara verir

sonra aç karnına rakı içilir

boşverilmiştir, çünkü boş kalbe keder iyi gelir

kadın makyajını tazeler

aşk onu bir başka banktan izler

o bir şarkı söyler, sokaklar başka dinler