Uyanınca çocuk olmaların var senin
Bir çocuk bahçesi niyetine taşıdığın gözlerin
Bir Pazar olarak duruyor karşımızda sokak
Adım attığımızda göbek adımızla sesleniyor bize
Su gibi yumuşak bir sesle
Keşke bu saatlerde tüm insanlar çay içse
Önce yavaş yavaş sonra hızlı hızlı
Sonra bardağı tabağa vurup sur dışına çıksa tüm İstanbul
Selamlayacaksak biz selamlarız birbirimizi
Seveceksek de yine birbirimizi
Ve kimseye vermeyelim çocukluğumuzdan arda kalanı
Sen konuşunca doymalarım var benim
Ağzında üç dilim lokma
Akşamüstleri çocukların ekmek yiyişidir sesin.
