Simit de yiyemeyecek artık martılar.
Muhallebiciler gibi pastaneler de kapanacak.
Bakkalların önünden geçerken çocuklar gözlerini veresiye.

Veresiye alınan ve yakılan sigaralar,
O kadar da romantik gelmeyecek artık şairlere.
İkinci yeniciler illa ki bundan da dem vuracaklar
Ve çıkartacaklar kravatlarını boyunlarından.

Emperyalistlere nefret,
Kapitalistlere küfür,
Liberallere biraz nasihat.
Ellerimiz politik elbet
Ellerimiz mandalina soyarken kurtarılmıyor memleket.
Bir şiir, bir tetik elimizde.
Bir şiir, bazen bir cenaze marşı.
Ve bir mezarda Fransız devriminden beri solmayan bir gül
Ülkece bakakalıyoruz bir ölünün ardından.

Terledikçe aklanan yüzümüz var bizim
Artan rakamların arasından sızar göğsümüzdeki kan
Ekmek yeniden anlam kazanır elimizde
Zarif bir adamın tavsiyesidir;
Bir kalbimizin olduğunu her defasında hatırlarız
Sevmezsek, helak olacağımızdan korkarız
Kitaplar yazmazdı bunu, yazsınlardı…

 Ufak bir mola arasında insanı anlamakla meşgulüz
Sigaranın nasıl içileceğini
Ve çayın nasıl demlendiği öğretmekle
Bizi iki molanın arasında öldürüyorlar, her defasında başka başka
Üzgünüz yani yeteri kadar.
Yetmiyor; başka ihsan da istiyorlar

 Gün akşam olunca eve dönüyoruz
Aklımızda taksit taksit acılarımız
İşgal edilmiş sığındığımız tüm umutlar
Kitaplar biraz da bunları yazsın