SEN BEYAZ BİR KADINSIN

asıl büyük sarhoş benim uzaktaki
ben ki tek damla şarap içmedim
ekmeğin beyaz zeytinin siyah olduğunu biliyorum
asıl büyük sarhoş benim uzaktaki
benim kusturucu sarhoşluğum yoksulluğum

yüzüme bakmasan da yağmura düşürsen de gözlerini
gözlerime bakmasan da ne kadar
o kadar aydınlığın gökyüzüme uzanıyor
uykularımda nefesinin sıcaklığı o kadar

hangi akşam kapımı çalan sen değilsin
sen değil misin
gizli bir kıvılcım gibi gözbebeklerimde duran
umutsuzlandığım her akşam
senin rüzgârın almıyor mu uğultulu yorgunluğumu
yoksulluğun eşiğinde kapaklandığım zaman
ellerimden sımsıkı tutmuyor mu senin iyimserliğin

ben bu tezgâhı kurdumsa senin için kurdum
senin için dokuduğum basma ve pazen
denizin yeşilinden süzdüğüm balık
göğün mavisinden çaldığım kuş
senin için
felsefe okudumsa iktisat okudumsa gece yarıları
boğazım kurumuş içim bir kalabalık
sıcacık mısralar okudumsa yunus’dan
senin için okudum geceyarıları

sen beyaz bir kadınsın uzaktaki
gözlerin aklımdan çıkmıyor
sen beyaz bir kadınsın karanlıkları dinleyen uzaktaki
sarmaşıkları duyuyor musun rüzgârda
yorgun başını üşümüş yastığına koyuyor musun
uyuyor musun

Kürk Mantolu Madonna

beklemek...yorucu..
hele bir de gerceklesecegi kesin degilse..
birseyi beklemek insanin ozguvenini zedeleyen, kendini degersiz hissettiren bi durum
bekletene karsi ofke buyuyor insanin icinde
vazgecmeye, birakip gitmeye cagiriyor o ofke
egonu en cok rahatlatan da o -gidebilirim-
tabi sonra vazgecmis olmanin verecegi vicdan azabi var
"dayanamadin kactin!"
belki cok az kalmisti -belirsizlik-
30 yildir ayni sayilara loto oynayanlar, çocukluk askini 7 kitada arayip bulanlar..
birseylerin olmasini salakca bir guvenle bekleyenlere bu yuzden salakca bir hayranlik duyuyoruz
yeterince sabirli olursak bekledigimiz seyin mutlaka gerceklesecegine inaniyoruz, o hikayelerle buyumusuz..
monte cristo kontunun 200 yil sonra 30. kez filmini cevirip hayranlikla seyrediyoruz
oyle bir inaniyoruz ki basaranlarin vazgecmeyenler olduguna...
oysa vazgecmenin utanilacak hicbir yani yok
beklemekten arda kalan ne kadar ulu ne kadar mistik ve hayranlik uynadirici insanlar oldugumuzu anlatan masal külliyatiyken
rasyonel olan herseyin gayri ahlaki oldugu, kolay yolun basmakalip dusunceyle her zaman yanlis yol oldugu neden hep suratimiza vuruyor?
peki ya biz birseyleri safca beklerken elimizden kacanlar...
belki de edebiyat bunun icin var
vazgecemeyecek kadar korkak olanlara kendilerini iyi hissettirmek icin..

sevgi neydi hakkaten?

Kürk Mantolu Madonna dan alıntıdır

Kahve

Kahve ocakçısı olacak adamdım ben

Gel gör ki, kahvenin rengiydi gözlerin

Ben hiç bir kahveyi taşırmadan pişiremedim

Her defasında taştı kahve cezveden

Ve kokusu özlemin

Şimdi uykuda kahve çekirdeği

Herhangi bir dağında Yemen’in

Kahve, ah kahve

Köpüğü olmasa da, fena değil hani

Gözünden içmek iyi oluyor seni

Oda

Portakal

Evimizi çevreleyince kış

Portakalları hatırlarım

Ve yıldızlara fırlattığımız kabuklarını

Perdeleri pazen bir pencereden

Bütün portakal olurdu gökyüzü

Bilmiyorum, hangi sabırlı ressam boyardı yıldızları

Öyle ki,

Ağaçlar ve böcekler güneş açtı sanırdı

İşte tam da o zaman

Yeşerirdi bahar

İçi ısınırdı kibritçi kızın

Kurtulurdu kuzu kurttan

Erirdi yağmurda tuzdan evler

Sonra ninemi hatırlarım

Ekmeğini portakal suyuna banmış

Ve turuncu ellerinde masalları ve öyküleri

İncecik gezinir gibi yıldızların arasında

Sanki cam üzerine çizilmiş gibi

Ne Gerek

Şimdi hangi erklik serde

Ağlamayı huy edinene

Sokağa çıkacak

Hangi yüz gerek

Gönlünü bir güzele vermişe

Bokluk

"İçerimde bir bokluk var
Yıkıyorum, yıkıyorum, yıkılmıyor"

Can Yücel
("Fitilli" şiirinden)

Serçe

Ve pencereler...

Gecelemek için en güzel yerdir

Göç etmeyi bilmeyen

Yuvasından ayrılamayan

Bir bir serçe için

Bu yüzden hüzünlü öttüğü söylenir bir serçenin

Bizim Büyük Çaresizliğimiz

Bilen bilir, izlediğim bir filmi tekrar izlemem için aradan uzun yıllar geçmesi gerekir ama daha dün gece izlediğim 'Bizim Büyük Çaresizliğimiz' adlı filmi tekrar izleme isteği duyuyorum bu satırları yazarken dahi. Sebeplerini düşündüm de; acaba Ankara'yı mı özledim, pek tabi olabilirim ve anladım ki  Ankara kışında Kuğulu Park'a gitmemek benim büyük kabahatim. Belki bir gün giderim. sadece Ankara değil emin değilim ama filmin bir sahnesi de Amasra da çekilmişti- hani Ender ve Çetin'in Nihal'e aşık olduklarını birbirlerine itiraf ettikleri sahne- sanırım. Ankara aşık olmak için güzel bir şehirdir. Ha:)karlı bir kış günü Kuğulu Park'a gitmiş olsaydım bir de yanımda karşı cinsten biri olsaydı hiç şüphesiz aşık olurdum. Ben sanırım altı sene boyunca Ankaranın farklı mekanlarını kullandım aşık olmak için. Kullandım demeyelim, öyle tekabül etti. Amasra ise bir bir aşkı itiraf etmek için olası en iyi yerdir. Sevdiğine, kendine, bir başkasına, arkadaşına hiç farketmez. Ben kendime etmiştim bir zamanlar. O zamanlar Enver ve Çetin yek vucut oturuyorlardı yine denize nazır bir yerde ellerinde sigarlarla. Ben mizac itibariyle Enver, şekil itibariyle de Çetin olduğumdan ikisini bir gibi düşünmekte hiç zorlanmadım. Filmin ana fikirlerinden biri de buydu sanırım. Dostluğun bir kademe üstü: birlik. Birlikte dinlenen müzikler, pişirilen taze fasulyeler, beraber içilen sigaralar, aynı kıza duyulan aşk ve nicesi. İmreniyor insan, keşke diyor -böyle bir dost, ankarada böyle bir ev, sonra o kitaplık ve nihal- insan filmin büyüsüne kapılınca. Ama en nihayetinde film. Zira gerçek hayatta bir aşkı paylaşabilecek iki dost pek mümkün değil.

Kısacası güzel bir filmdi, vaktiniz olursa izleyin derim... Film boyunca yapılan edebiyat yorumları araya serpiştirilen şiirler de cabasıydı.İşte onlardan biri:

“şiir mi? şiir?
çok isterdim ama yapamam. şiir yazamam. okumak kimilerine yazmayı öğretir. bana ise yazmamayı öğretti.”
  

Şairdir, Yapar

Ağladığını sorgulamıyorum bir şairin

Şairdir ağlayacak tabi

Kelebekler üşüşecek kirpiklerine

Ağladığında şiir kokacak
Kırkbir senesini verdiği şehir

Ve ölümüne içecek  sigarasını

Son nefesine kimse yetişemeyecek

Ama neden içiyor diye sormayacağız

Şairdir çünkü elbet içecek

Sigarasını sorgulamıyorum bir şairin

Uğur Böceği

Daha kışın ortasında,bir uğur böceği konuverdi sol omzuma:

‘’Şanslı mısındır?’’ diye sordu

‘’Şanslıyım galiba’’ diyerek güldüm.

Protokol

dostluklarımı, dostlarıma endişelerinin yersiz olduğunu anlatırken harcadım. dostlarımın olmasının tek sebebi ise iyi bir dinileyici iyi bir telkinci olmam diye düşünüyorum şu vakitler. ben hariç herkesin rahatlamaya ihtiyaçları vardı. biraz 'o sınavdan iyi not alacaksın ve o dersi geçeceksin,saçmalama işe seni almayacaklar da kimi alacaklar,bir kere şöyle, böyle...' denilmesine ihtiyaçları vardı. nitekim öyleydi de. dediğim herşey doğruydu. ama endişelerin bile protokolu olurmuş arkadaşlar. kolkola yanyana yaşanamaz endişeler.hele anlatılması ve ciddiye alınması daha zordur. neden mi ben hep sustum ağzımı açtığım gibi susturulacağımı bilerek ve o dersten de kaldım zamanında, sevdiğim insan da sevmedi beni, ve hala işsizim şimdi.

istisnalar kaideyi keşke bozsa...

ELLERİN

Ekmek gibi ellerin var
Sıcacık
Seni niçin sevmeyeyim?

ŞAŞKI

Şaşı bir aşkla seviyorum seni

Ne zaman dudaklarımı dudaklarına götürsem

Gördüğüm bin olur

Öptüğüm milyon

Üstelik üstünkörü öpemem hiçbirini

Dudak büküp kalmasın diye dudakların

Ve ne zaman yolum gerdanına düşse

Senin boynun ağarırken öpülmekten

Benim yüzüm kızarır

Tıraşım uzar

Saçım başım toz duman

Bir keresevmeye görsün insan seni

On değil, yüzdeğil milyon olur bir sevi

Şaşı bir aşkla seviyorm ben seni

Öyle bir çık ki karşıma

Öyle bir çık ki karşıma  
''Her baktığımda ilk 
defa görüyormuşum gibi, 
az kalsın ölüyormuşum gibi'' 
Hissedeyim seni...!

Gitmek

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.

Küçük bir sahil kasabasına,

Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara...

Hayatından memnun olan yok.

Kiminle konuşsam aynı şey...

Herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle "yanına almak istediği üç şey" falan yok.

Bir kendisi.

Bu yeter zaten.

Herşeyi, herkesi götürdün demektir.

Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.

Ama olmuyor.

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor.

Yani herşeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.

Böyle gidiyoruz işte.

Bir yanımız "kalk gidelim",

öbür yanımız "otur" diyor.

"Otur" diyen kazanıyor.

O yan kalabalık zira...

İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,

Güvende olma duygusu...

En kötüsü alışkanlık.

Alışkanlığın verdiği rahatlık,

Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.

Kalıyoruz...

Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

Evlenmeler...

Bir çocuk daha doğurmalar...

Borçlara girmeler...

İşi büyütmeler...

Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.

Misal ben...

Kapıdaki Rex'i bırakıp gidemiyorum.

Değil bu şehirden gitmek,

İki sokak öteye taşınamıyorum.

Alıp götürsem gelmez ki...

Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında,

Herkes onu, o herkesi seviyor.

Hangi birimizle gitsin?

"Sırtında yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardır;

Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,

Kendi imalatımız küfeler.

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.

Ölüm var zira.

Ölüme inat tutunmak lazım,

İnadına kök salmak lazım.

Bari ufak kaçışlar yapabilsek.

Var tabii yapanlar, ama az.

Sadece kaymak tabakası.

Hepimiz kaçabilsek...

Bütçe, zaman, keyif... Denk olsa.

Gün içinde mesela...

Küçücük gitmeler yapabilsek.

Ne mümkün.

Sabah 9, akşam 18

Sonra başka mecburiyetler

Sıkışıp kaldık.

Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli

Bu kadar ağır olmamalı.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.

Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.

Ne saçma...

Bahar mıdır bizi bu hale getiren?

Galiba.

Ben her bahar aşık olmam ama

Her bahar gitmek isterim.

Gittiğim olmadı hiç,

Ama olsun... İstemek de güzel.

Can Yücel

Trakya Çingenesi

Beni fazlaca yanlış bulabilirsiniz bayan

Doğrudur  çingenelerin akşam rakılarını yağmaladığı

bir gecede doğduğum ama

bir trakya çingenesiyim sadece

Rüzgalardan nasibini almış ilkel bir adamım

Ve savrulup duruyorum

Anason kokan ambarların çilingir sofralarında

Beni fazlaca esmer bulabilirsiniz bayan

Nitekim doğrudur  da

Ama benden daha iyi kim bilebilir

Beyaz bir gerdanın kıymetini

İflah olmaz bir serseriyim belki

Sizinle terlemekten bıkmayan

Ve oldukça memnunun  kalçalarınızın dolgunluğundan

Dilimi hiç anlayamıyor da olabilirsiniz bayan

Ama bir seviyi her dile eksiksiz çeviriyor gözleriniz

Gözleriniz bir ateş müSvettesi

Yakmaktan başka çare yoktu  rumeliyi

Bilmiyorum neden bana suçluymuşum gibi bakıyorlar

Oysa bir yalnıştı, çokça sevmiştim sizi

Sadece bu yüzden bile
Azıcık adam sayılmaz mı bir trakya çingenesi

Rumeli' ydin

I

Ne ellerimin cesareti vardı

Ceplerimden çıkmak için

Ne de benim

Yüzüne bakabilmek için

Esmerdim bir de ben

Hem de herhangi bir burgazında rumelinin

Çaresiz baharı beklerdim

Ve papatyaları

Aşkımı ispatlamak için

II

Güneş batarken

Kırmızı siyah muşambalı masanın üstünden

Olanlar olmuştu

Ne kadehte buz kalmıştı

Ne de şarköyde rüzgar

Sakindi ya saçların

Öyle sakindi rumeli

Devrilmiyordu sandalyeler

Çalınmıyordu yere buzlu rakı kadehleri

III

Tenin hep Rumeliydi senin

Düşleriminin ayçiçeğiydin

Dokunmaya kıyamazdı ya insan

Öyle yarım kalırdı hasat sevinci çiftçinin

Bir de bakardın yaz geçerdi

Öyle sermestik ki teninden
Ancak anlardık

İnsanın terini silerken güz yeli

Yüreciğimizin tokluğuyla sevdik seni

IV

Batır beni inişte

Beyler siz de devirin ıstakaları

Kızmayın bir de

İyidir elbet,

Latifin tavşan kanı çayı

İniştenin sarma cigarası

Ammavelakin,

Kırlangıçlarla haberi salınan bu ses

Hiç de yabana atılır cinsten değildir.

Sesin hep Rumeli'dir senin

V

Ellerin hep Rumeli'ydi senin

Rakının bardakta kalan beyazlığı,

Sahilde martıların beyaz toplanışıydı

Ve ne zaman Tekirdağ ellerine kavuşsa

Fırınlara koşardı sarışın çilli çocuklar
Öyle sıcacıktı ki ellerin
Buharlaşacak sanırdım bu şehir

Aldırmazdım çayın soğukluğuna

Garsonların ilgisiz oluşuna