7.01.2014

Küflü Bir Hüzün

sis bastırmıyor
ben bakmaktan yoruluyorum göğe
sonra dokunabileceğim
kadar yakınıma çağırıyorum onu
kaybolacağımı bile bile
ancak sorarlarsa söylececeğim
sonra yine susacağım
oysa kimse bilmeyecek
boynu bükükse benimdir o
çıkarması zordur bunu da biliyorum
hüzün küflenince
yürüdüğüm yol boyunca sisler altında
belki kendimi bulacağım
tebessum de edeceğim
belki...
zaten güneşe ne kaldı şurda...


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder