Tasvire Şayan Çocukluğum V: Metin Abi…

Gönlünden daha temiz o beyaz sayfaya,

''Ne vakit bir yaşamak düşünsem

Bu kurtlar sofrasında belki zor

Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden

Ne vakit bir yaşamak düşünsem

Sus deyip adınla başlıyorum, sevgili kardeşim burhan…''

Diyerek başlamıştın yazacaklarına. Yazacağın çok şey vardı daha. Eksik kaldı. Sen şu kısa boylu ömründe nasıl bir yaşamak umdun, umduklarını hayatına sığdırabildin mi bilmiyoruz. Bu bilinmezlik senin gibi bir adamın erken ölümüyle birleşince, ölüm ne kadar da zor geliyor insana. Sevildin mi yeterince sevdin mi, düşündüklerin, yazdıkların nerde şimdi? Hiç birini bilmiyoruz. Gömdük mü tüm soruları bir duayla? İnsanın aklına sığmıyor. Hele ki sen yaşarken hala, sevdiklerin, ailen, akrabaların arasında temizliğinle, kılık kıyafetindeki özenle, kadirşinaslığınla, yakışıklılığınla, naifliğinle, saygınla, terbiyenle, yaptığın yemeklerle ve bende ise bu yazdıklarınla. Senden bir tane daha yoktu bu sülalede
Toprağın bol olsun Metin Abi…

Sana Layık Değilim

Sadri abi bu filmde de şofördü. Adı da Osman’dı. Türkan yine her filminde olduğu gibi inadına güzel. Efendilik, güzellik, nezaket, alçakgönüllülük hepsi onda... Kâğıt helvası da yiyor, daha ne olsun. Umut fakirin ekmeği derler ya, sen de ye Osman abi, sev sevebildiğin kadar. Hem Sadri abi’nin filmde dediği gibi o da insandı ulan, ne kadar aciz, ne kadar sakil, ne kadar çirkin olursa olsun, o da insandı, onun da sevmeye hakkı vardı, sevecekti tabi. Sevdi, hem de onu makamların en hicazından söyletecek kadar:

Osman ; ‘’yani bir ara kapansam ayağına, “ölüyorum” desem, “ölüyorum türkan’a” be. “ya acıyın bana, bütün ömrümü” desem, “yani onu mesut etmekle, çalışmakla, sevmekle desem” yani böyle yani, Allah be!’’

Türkan’ın kör olan gözlerini ameliyat edebilmek için tek ekmek kapısı olan, James Bond filmlerinden fırlamış kız gibi arabasını satacak kadar, bağrına taş bassa da onu sevdiği adama, Ekrem’e kendi elleriyle bırakacak kadar sevdi. Hiç dokunmadan, ne kadar istese de öpmeden. türkan aralarında şu konuşma geçerken abi dediği Osman abisinin omzuna yaslamıştı oysa güzel başını:

Türkan ; “Abi, hiç.. hiç sevdin mi sen de benim gibi?”
Osman ; “Ben?”
Türkan ; “Hiç aşık oldun mu, abi?”
Osman ; “Evet, tek.. tek bir defa.”
Türkan ; “Sonra?”
Osman ; “Sonra.. sonra çok sevdim.”
Türkan ; “Ya o?”
Osman ; “O bilmiyordu ki. Bilse.. belki, kim bilir. Ama, söyleyemedim.
Cesaret edemedim. Sonra, belki..”
Türkan ; “Uzakta mı şimdi?”
Osman ; “Her an, her saniye böyle… Böyle yanımda. Tıpkı senin gibi. Ama, gene de o kadar uzakta ki.”

Hani şimdi nerde o siyah beyaz filmlerdeki aşklar diyoruz ya, işte tam o cinsten bu film de. Filmin adı ‘Sana Layık Değilim’. ‘Nerde o eski aşklar’ lafı da bana komik gelmiştir hep, bu lafı dillendirenler gözümün önüne gelince bir de. O eski aşkları maziye gömen, şehvetle aşkı birbirine karıştıran, sonra bu aşkları hiç var olmayan bir gezegen de yaşanıyormuş gibi ağzı açık izleyen yine siz değil misiniz? Bu film sizin için tabir ettiğiniz gibi bir aşk filmi olamaz. Bu film sizin için ancak fantezik ve sentetik bir film olur. Sözüm ona, siz yine sevin. Seviyorsunuz ya hem ne kötülük var bunda…

Not: mümkünse gece yatmadan önce bir Yeşilçam filmi, dahası da mümkünse bir Sadri alışık filmi

İyi geceler

Fotograf

Şiir Şehir İstanbul

 

-Şu istanbul'a bak şehir değil adeta şiir

-Evet, hem de yeni şiirlerden; bir tarafı bir tarafını tutmuyor

Ey Aşk

Ey aşk!

Kafamdaki arsız bit istilası

Göğsümü mesken tutmuş bu sancı

Sen, dilime küfrü iliştiren

Sen, uykuyu düşman eden

Sen, aldırmaz sakini gecelerin

Bilirim, altı da üstü de cehennemdir

Çiçekli olsa da bir yorganın

Kuş tüyü olsa da bir yastığın

O cehennem ki,

-Gece midir, yoksa aşk mıdır bilinmez-

Afilli bir bilmecedir

Ey aşk, gece gece yorma beni

İyisi mi, sen var git yoluna
Ben de rahat rahat öleyim

Esas Oğlan, Ben!

Elbette kendime sevdiğim kitaplardaki karakterlerden yol arkadaşı seçtiğim oldu. Hatta zaman zaman kendi yoluma çıkan bazı beklenmedik durumlar karşısında, o karakterlerin cümlelerini, kelimeleri kullandığım da. Yerinde tümceler kullandıktan sonra bunda hiç bir sakınca görmedim, evet. Ama ben o cümlelerin hiçbir sahibinin öyküsü çalmadım. Kendi öykümün esas oğlanı oldum. Oturdum üşenmedim, yazdım kendi öykümü. Yorulduğumdaysa esas oğlan olmayı bıraktım. O zamanlar da bile öykünün bir yerine iliştim. Sırf kendi öykümün çekiciliğini arttırmak için kitaplarda bize sunulmuş ama gerçek dünyamızla uzaktan yakından alakası olmayan durumlara soyunmaya yeltenmedim. Kelimeler herkesindir ama öyküler sahiplenmez bunu bilirim çünkü… Bu acizliğin ta kendisidir. Belki şiddetli bir katılık benimkisi. Ama kitaplardaki kahramanların karakterlerine, yaşadıklarına öykünüp, laflarımım allayıp pullayıp ortalıklarda caka satmıyorum, yaşadıklarının tamah bir şey olduğunu, kendimin olduğunu düşünüp. Yoksa ben de bilirim kitaplarda vuslat anı esas oğlanla esas kıza nasıl biçilir, hüznün dibine nasıl vurulur, bir sevda nasıl yitirilir ya da bir sevda nasıl yaşanılır. Hepsini bilirim de, ben kendi sevdamı yaşarım be arkadaşım, kitaplardaki gibi değil, Shakespeare ’in, Fuzuli’nin dediği gibi, şairin, yazarın yazdığı gibi değil, bana yazılmış gibi, benim yaşadığım gibi yaşarım…

Su

Su işte,

Eli mahkûm akar

Kaçmak için,

Durulmak için

Kendi kirliliğinden

Gerçeklerden, kendinden

Akmasa,

Kimse ona yüz vurmaz sanır

Neden aktığı kadar

Nerden aktığı da önemlidir oysa

Bir çift gözden mesela
Ve de kimin güzünden

İki damla yaş düştü benden de

Berrak ve tuzlu

Arındım mı,

Duruldum mu,

Kaçabildim mi sanki?

Elizabethtown

''Bu enfes acının içinde boğulmak için beş dakikan var.Keyfini çıkar,onu kucakla,ondan kurtul...ve yoluna devam et.''

''Birinin vakti zamanında dediği gibi...Başarısızlık ile fiyasko arasında bir fark vardır.Başarısızlık basitçe,başarının olmadığı durumdur.Her budala başarısız olabilir.Ama fiyasko...Fiyasko ise,efsanevi boyutları olan bir felakettir.Fiyasko, başkalarına anlatılan ve...Başlarına gelmediği için insanları mutlu eden...Bir halk hikayesidir.''

''Büyük mü olmak istiyorsun?Büyük bir başarısızlık sonrasında saklanmayacak kadar cesur ol.Neden hala gülümsediğini merak etsinler.Benim için gerçek büyüklük budur.''

''Yarışta Kal.Üzüntü hepsinden kolaydır,çünkü teslim olmuşsundur.Bir elini dilediğince sallayarak dans etmek için...kendine zaman ayır.''

Keşke

Sen, artık gelsen

Leyleklerle dönen baharın ortasında

Düşsek yine bir tarla kuşunun peşine

Ağıtları yol üstü bir dağa emanet edince

Bir gelincik tarlasına düşse yolumuz

İşte o zaman alı al olur

İbriklerden süzülen türkünün

İşte o zaman moru mor!

Ben bıraksam sonra işimi gücümü

İş dediğim bir limon sandığı

Güç dediğimse içimi dövüp duran dalgaları egenin

Sen de indirsen artık

Yanmaya yüz tutmuş ömrünü ocaktan

Çıkarsan sevdanı doldurduğun kavanozlardan

Ne çok sevda büyüttün raflarda oysa

Ve çıksan hüznün arka kapısından

Gitsek kimselere haber vermeden

Evlerin kirli beyaz sıvaları bir şelale gibi dökülürken

Bir vapur bizi bekliyormuş gibi dursa sahilde

Bir bilet alsak sonra, nereye giderse

Ve takılsak senle peşine bir yunusun

Öylece gitsek peşinden

Alıp başımızı gitmeyi bile unutsak

Şiirler, denizler ve şehirler…

Kaybolsak denizin köpüğünde

Bir kaşığın balın içinde kaybolması gibi

İşte şimdi işim iş!

Güç olansa çok kolay

Yalnız bir telgraf çekelim dalgaların üstünden

Geride bıraktığımız o dağa

Ağıtlar onun olsun artık

İster bir taşa vursun,
İster sele versin

Tasvire Şayan Çocukluğum IV: İnsan Yaşadığı Yere Benzer

Zamanın evvelinde ediplerden bir edip şöyle demiş:

İnsan yaşadığı yere benzer
O yerin suyuna, o yerin toprağına benzer
Suyunda yüzen balığa
Toprağını iten çiçeğe
Dağlarının, tepelerinin dumanlı eğimine

Bir dönüşün arifesinde ben de diyorum ki: Rumeli’yim ben. Toprağıyım, suyuyum. Toprağında biten ayçiçeği, suyunda yüzen balığıyım. Ve şimdi köklerimin hala toprağında saklı olduğu Rumeli’ye, su gibi geri dönüyorum. Bir gün seni de alıp götüreceğim, elinden tutup. Nereye gittiğimizi söylemeyeceğim, anlayacaksın heyecanımdan, yüzümdeki çocuksu sevinçten. Sana Rumeli’yi doğduğum köyü anlatacağım, yani beni. Diyeceğim ki:
Ben işte bu köyde doğdum, sakızköy. Adına sakız diyorlar, ben ciklet diyorum. İşte bu yaşadığım ev, gökyüzü çivit mavisine dönerken annemin beni çağıran sesi ve ‘’hayat’’ında yemek yediğimiz ev. İşte bu o dut ağacı, tepesine iki odadan ve tuvaletten oluşan bir ev yaptığımız dut ağacı. Altında nice sevgililer buluşurdu. İşte bu da o sevgilileri izlediğim ahırın çatısı. Güneşin tüm sıcağını çeken, ayaklarımı yakan yine de üzerinde hafiyelikten zevk aldığım o çatı… İşte! Ahırın önündeki yalak; benim serinlemek için içine girdiğim ama yosunlaşan tabanına bastığım gibi toptan baştan aşağı suya gömüldüğüm yalak-annem görse ne yapardı bilemiyorum-. İşte bu da annem den kaçıp elbiselerimi değiştirdiğim kömürlüğümüz. Aynı zamanda bir köşesinde tavşan beslediğim o kömürlük. Sonraları öğrendim dişi tavşan beslemek uğursuzluk getirirmiş. Uğursuzluğu bilmem ama gelincikleri çekerdi. Gelincik nedir bilmezsin belki, karnı doymadıkça ve tatmin olmadıkça bir eve dadanır tavuk, tavşan ne varsa götürür. Tavuk demişken, işte bu da kümesimiz, hemen ahırım önünde… Yeni yeni anlıyorum tavukların niye buraya yumurtlamadıklarını. Son derece pisti ve tavuklar için rahatsız. Benden başka da kimse girmezdi oraya. İşte bu yüzden çocukluğumun çoğunu üç numaraya vurulmuş kafayla geçirdim. Tavuklar da haklı . Ve akıllılardı da ben bir türlü akıllanmadım. İşte bu erik ağacı, yabani erik; babaannemin bizi türlü bahanelerle kandırıp toplattığı erik ağacı… Marmelâdını içerdik kış olduğunda. Her yaz sonunda bir kışlık erzak telaşı kaplardı annemi ve babaannemi. Sadece marmelât olsa iyi; erişte, kuskus, reçel, çeşit çeşit turşu ve konserve. Zaman zaman da sütün fazlasıyla ya tereyağı döverdik ya da peynir yapardık… Şimdilerde bile sadece benim değil kardeşlerimin de dilinden düşmeyen o peynir… Bir de babaannem ekmek attığında fırına değme keyfimize…
Yaz ayları evde böyle geçerdi işte… Dışarıda ise başka güzel… Dışarıda demişken seni bakkal kamber ağanın dükkânına götüreceğim. Diyeceğim ki; işte burası da rahmetli kamber ağanın dükkânıııı. Bize en yakın dükkândı ama içinde çok da bir şey yoktu maalesef. Kamber ağa, rahmetli, diğer açılan bakkalların hızına bir türlü yetişemedi. Toptancılar çok uğramazdı zaten. O her hafta şehre gidip kendi alacağını alır, köye gelirdi. Sırtında bir çuvalla bizim evin önünden geçer bakkala dönerdi. Yine de oraya giderdik genellikle, hemen yanından akıp duran derenin ve bakkalın önünü kaplayan ağaçların bunda payı büyüktü. Serin olurdu hep dükkânın önü. Akranlarımla orda buluşurduk hep. Piknik yapardık o derenin yanında. Basit mütevazı piknikler… Domates salata ve o peynirler… Akranlarımla değilsem abimle balığa giderdim. Seni o dereye de götüreceğim, işte bu da ilk balığımı tuttuğum dere diyeceğim. Sonra sana o balığın renginin ne kadar güzel olduğundan ve büyüklüğünden, onu tutana kadar kaç kurbağa ve kaplumbağa tuttuğumdan bahsedeceğim… Belki balık tutmayı da öğretirim… Oltanın hangi ağaçtan daha iyi yapılacağından, sapanın nasıl ve hangi ağaçtan daha iyi yapılacağından bahsedeceğim. Bir leyleği bir sapanla vurmayacağımı nasıl tecrübe ettiğimden, kabaktan nasıl araba ve halloween yaptığımızdan-bunun halloween olduğunu sonradan öğrenecektim-geceleri düğünlerden dönmekte olan kadınları nasıl korkuttuğumuzdan bahsedeceğim, anneme ve gelen misafirlerin oturması için nasıl iskemle yaptığımı, inekleri nasıl tımarladığımı, ilk başlarda altlarını temizlerkenki tedirginliğimi, bir inekten nasıl süt sağılacağını, bir tavuğun nasıl gorka yattığını ve civcivin yumurtadan çıkışını anlatacağım… İşte diyeceğim… İşte ben, işte Rumeli…

Bugün

DERMANIM KESİLDİ,YAŞANAN GÜN!

İN KUCAĞIMDAN DA YÜRÜ BİRAZ!

Satranç Dersleri

ey aşk
elbet başındasındır bela kitabının
ne çok dilin var
gece ki anlamadı
şu anda
o
ibrahim ve ishak
yargıç yok taşı kim atacak
leyle bilmez mi gerekli olduğunu
diye döğünüp duran
gece ki ey gece
o külli aynalar
seni ararlar
ıssız bir hat fotoğrafından sana çıktım

Kan!

Başım dumanlı

Üstüm başım darmaduman

Göz çukurlarım kandan bir kadeh gibi

Bu akşamüstü

İşte! Baktığım yerin kızıllaştığı

Gökyüzünün kızıllaştığı bir akşamüstü…

Bir köprünün sırtını ezerken ben,

Galata diyelim adına…

Filmlerin kötü adamıyım

Ama kafam nasıl iyi bir bilsen

Usul usul üstlerine döküldüğüm dudaklar

Ağır ağır geçtiğim bu köprü…

Yıkıntıların arasından dirilen bu şehir…

Benden kaçan bu sokak lambaları…

Tekmili birden, illa ki; kan!

Ve halicinde bu şehrin

Bir balığın yırtılmış ağzı…

Her şeyin sonuna kadar akan kan!

Nick Cave & The Bad Seeds - Into My Arms

Mahyalar

Tutturmuşum sevdamı

İmanımın iki şerefesinin arasına

Bir mahya gibi

Simsiyah çöken geceye inat

Yağan yağmura inat

Sönecek sanırsın yandığı yerlerinden

Sandıkça daha çok yanar

Yandıkça görürsün ki;

Usulca süzülen yağmur değil

Matemdir, gecenin kirpiklerinden

Gece ağladıkça ben ağlarım

Gece bitkin düştüğünde ağlamaktan

Saba makamında bir seda duyulur

İç çeker gibi…

Bilirim yeni bir gün kapıyı çalan

Gönülde senli bir güne başlamanın heyecanı

Aklanıp paklanıp sana gelirim

Koşarım belki ama

Ben bir tek sana geldiğimi bilirim, nasılını değil

Tam da mahyaların önündeyim işte.

Yüzümde parıldayan bir nazar

Adını zikrederim

Belki milyon kere ama

Ben bir tek adını bilirim, defasını değil

Böyle başlarım her güne

Yeter ki yansın mahyalar

Bu koca şehri yakar gibi

Gidelim

Kendimi senden azat ettiğim gündür bugün

Güya çok sevilmişim

Mahpus olduğu için şiirler yazmış bu sefil

Nafile bir zamanın tam ortasındayım şimdi

Gövdemi dünyaya bulayacağımın evvelindeyim

Yârin avlusunda voltaya alışmış bir kere ayaklar

Gözü arkada kalan adımlarımda tozuyan haykırışlar…

Neresi paklasın beni, hangi iklim, hangi coğrafya

Öptüğün yerlerimi kara çıbanlara bırakıyorum artık

İçtiğim tütünün birazını da yaralarıma bastırıyorum

Acıdan nefesim kesiliyor

Soluksuz bir nefret içimde, omzunu öpüyorum

Ve ağzımdan bir barut kokusu yayılıyor

Mühürlüyorum sonra dudaklarımı, gençliğimle

Taptaze yaşlandığım gündür bugün

Saçlarım tozlu, benzim sarı, bakışım kara

Cildim kırışık mahpusluktan

Madem doğrulanmıyor, aklanmıyor aşklar yatmakla

Gidelim…

İçimde bir bahar günü voltaya durmuş bir dünya…