Sarhoş Kafayla

Ben bu şiiri şarhoş kafayla yazıyorum

Şiir ne ki?

Ben terkederken bile

Ana rahminin ılık ve karanlık gecelerini

Çoktan şarhoştum

Yolunu bulmaya çalışan bir dölde

Kayıp bir spermken bile

İnancını yitirmiş bir yumurta olmadan önce bile

İliklerime kadar sarhoştum

Korku ve ızdıraptan harabeye dönmüş

Bedenimden muzdarip bir boşlukta

 Ayaklarımın üstünde duramazken bile

Soğuk bir ışık altında

Sallanır dururken

Dünya ters yüz olmuş gibi

Ve insanlar dönüp dururken başımda

Yine sarhoştum

Hani diyorlar ya

Kurtlar trafından getirilmişiz dünyaya

Bir kurdun uluyuşu gibi hiddetli

Ağlıyordum  doğduğum zaman da

Şimdi de ağlıyorum

Ve ben bu şiiri şarhoş kafayla yazıyorum