Modigliani

“Ruhunu gördüğümde gözlerini de çizeceğim.”

 ***

Jeanne: Söyle bana Modigliani, kör bir adam nasıl resim çizebilir? Bilmiyorsun!
Modigliani: Kimsenin görmediğini resmeder, hiçkimsenin!

Aşkın Şiir Durağı

-Bu sayfada  ne görüyorsun dostum?

-Bir şiir

-Bir şiir değil dostum; aşkın şiir durağı

Bir Günah Gibi

Sen ki, gecelerin alacalı gezintisi

Yoruldun mu bu gece?

Yanımda kalmak ister misin

Öyleyse soyunmalısın

Çırılçıplak ve dolgun

Sonra öpmelisin

Ham meyve yemekten göveren dudaklarımı

Olgun dudaklarınla o bahçede

Ve herşey olup bittikten sonra

Bir incir yaprağı bulmalısın kendine

Neden diye sorma

Utanacaksın biliyorum 
Batmış gibi bir günaha.

Gelmiş Bulundum

Ben mişim -neymiş- su sesiymiş
Oymuş -cam kırıkları gibi gövdemi yakan-
Yanağında sardunya kokusuyla yazdan
Kimmiş o gelen ya giden kimmiş
Bir yabancı mı, yoksa bir ermiş
Değilmiş, bir çağrı bile yokmuş uzaktan.

Güneş mi batarmış bir özel ismi bitirir gibi
Yanmış bir ağacın yaprakları mıymış kımıldayan
Ne kalmış bir önceden ya da bir sonradan
Kim koparmış dalından bu yabani incirleri
Ya kimmiş kıyıya çeken hayalet gemileri
Ne yazılmış nereye bu garip kargaşadan.

Yıldızlar, büyülü ülke adımı unutturan
Bir kaya, bir ot, bir akarsu
Hangi yaz şarkıcılarının ürpertili korosu
Ki bütün ölüleri sığa çıkaran
Ve kenti bir ölüm derinliğine salan
Yani bir gül solarken bir gülün açma korkusu.

Şiirler yazdım, kitaplar okudum
Elimde bir bardak aldım, onu yeniden oydum
Derinlerde kaldım böyle bir zaman
Kim bulmuş ki yerini, kim ne anlamış sanki mutluluktan
Ey yağmur sonraları, loş bahçeler, akşam sefaları
Söyleşin benimle biraz bir kere gelmiş bulundum.

Sen hiç gitmeyecek gibisin değil mi?

"Bir gelmemiş an için de feryat etme ,

Geçmiş gelecek masal bunlar hep,

Eğlenmene bak ömrünü berbat etme.

Niceleri geldi, neler istediler, 

Sonunda dünyayı bırakıp gittiler...

Sen hiç gitmeyecek gibisin değil mi?

O gidenler de hep senin gibiydiler.

Dünyada ne var, kendine dert eyleyecek, 

bir gün gelecek ki can bedenden gidecek,

Zümrüt çayır üstünde, sefa sür iki gün ... 

Zira senin üstünde de otlar bitecek "

What Dreams May Come

 'sana her baktığımda, dokunmak istediğim için teşekkürler.'

Terzilerin En Güzeline

Çırılçıplak kaldığımda

Kefenle kundak arasında bir günde

Bir kefen kaç karışsa

İki karış fazlasından 

Bir sevda diktirdim kendime

Ölünce de giyerim diye

Pembe

Kan kırmızısı

Süt beyazı

Elele verip dökülür ellerinden

Pembe bir sıcaklık yayılır

Ellerinin değdiği yerden 
Ilık ılık

Tüte tüte

Sleeping in the shade of love

All the things I love,

I love the most

Sleeping in the shade of love.

Sleeping in the shade of love,

I love the most, my love

İnce Sızı

Var mıdır nalçaları sevincin gün tene değince kanatları uzar mı derin bir secde gibi rüzgara aşılanmak dostları düşünmenin çarpıntısından mı Yokum arkadaş düşünmekle varılan tada hayata yalnızca kafanı banmak gövdende namusluca güdebilmek sevinci elbet burkulup kalmaktan iyi. Kara gözlerimde uğuldayan bu değil ancak elde tüfek, elde alet, yürekte kor cebelleşmek yalanla, kirle, tahvilatlarla damarlarına papatyalar doldurarak bir serinlik olup dünyaya sokulmak ben bir deli fışkın değil miyim sahibim Köroğlu'nun da sahibi değil mi ve çocukların ezbere bildiği gömleğimin kendirini kendim ekmedim mi Öyleyse arkadaşım sinem kanayadursun ta ki sürgün ya da mahpus kırışıklar yerine yüzümüz köylü ve gurbetçi yanıklığa dursun sevmekle doğrulanmıyor madem kalbimiz girelim yarimizin avlusuna tam tekmil ve mürdüm erikleri ve dopdolgun elmalarıyla o bahçede o geniş kalçalı yarimizi dört kere.

17 Eylül 2011

Sevgili E.D.

Hem bir okuyucunuz hem de bir hemşehriniz olarak öncelikle size teşekkur etmek isterim ;

Kitabınız ' Bir Trakya Masalı' henüz üniversiteye yeni başladığım yıllarda bir grup trakyalı öğrenciyle kurmaya çalıştığımız fakat bir türlü kuramadığımız 'Odtülü Trakyalılar' topluluğunun ilk topluluk kitaplarındandır. Gönül isterdi ki, topluluğumuzun devamı gelsin ve sizi bizzat üniversitemizde ağırlayalım, maalesef olamadı. Yine de kitabınızla, folklorik değerlerine sahip çıkmaya çalışan ve aynı zamanda edebiyata meraklı bizim gibi gençlere ulaşmış ve yol göstermiş sayılırsınız.

Topluluğumuz kurulamadığından kitabınız şu an benim kitaplığımdadır ve yazdığım bir kaç Rumeli'ye dair şiirde ilham kaynağı olmuştur.

Görüşmek üzere...Sağlıcakla kalın.

B.K.

---------------------------------------------------

17 Eylül 2011

Sevgili Kardeşim,

İletinle beni mutlandırdın.

Ben, Ulu Önder’in, “Cumhuriyetin temeli kültürdür” buyruğunu ilkeleştirmiş, bilginin paylaşımına, Türkçenin arılaşmasına ve böylece gençleri özendirmeye çalışan yetmiş yaşında biriyim.

“Şu karmaşada tek gerçek sanattır” diyerek koşturabildiğim her yerdeyim. Google’da, Face’de (nerede olursa) beni izle, not al… Önerdiğim, türkü, şarkı, öykü, şiir, yazar ve kitaplar beğenimin süzgecinden geçmiştir, dağarcığında bulunsun.

Büyük hastalıkları yarım yamalak atlatabildim.

“Bir Trakya Masalı” Cumhuriyet Kitap’tan çıkan “Islıkla Çalınan Öyküler” kitabında da var. Israrlar üzerine 7. baskısını bir yayınevine söz verdim. Önümüzdeki bir-iki ay içinde basılacak. Onun için yeni kısa öyküler yazıyorum. Ve henüz gün yüzüne çıkmamış olan taslak halindeki birini -ekte- armağan olarak gönderiyorum.

“Bir Trakya Masalı”nın 7. baskısının hemen ardından “Ustam Ölmüş Ben Satarım” üst başlığı altında yine kısa öykülerden oluşan yazınsalı tezli bir kitabım çıkacak.

Her şey gönlünce olsun,

Sevgilerimle

E.D.

---------------------------------------------------

27 Eylül 2011

Sevgili E.D.,merhabalar

Öncelikle ince mektubunuza verilen bu geç cevap için özür diliyorum. Bir kaç sağlık problemi dolayısıyla ancak şimdi yazabiliyorum. Siz de  ‘’ Büyük hastalıkları yarım yamalak atlatabildim.’’ demişsiniz.  Çok geçmiş olsun, umarım hepsini tez  zamanda tamamen geride bırakırsınız.

“Şu karmaşada tek gerçek sanattır” diyerek  ne güzel ifade etmişsiniz. Ben de tüm acemiliğime aldırmadan sanki hayatın gerçeğini ararmış gibi sanatın olduğu her yerde yer almaya çalışıyorum. Edebiyat başta olmak üzere... Zaten size ve değerli eserlerinize edebiyat yoluyla ulaşmış bulunmaktayım. Şimdiden sizi blogunuz vasıtasıyla da takibe aldım. Göz atabildiğim kadarıyla ‘Gugulist’ çok değerli bir blog. İçinde yer alan şahsi görüşlerinizi takip edeceğimden emin olabilirsiniz. Örneğin, ‘’Beğeninin Yozlaşması’’ gözüme ilk çarpanlardan. Yapmış olduğunuz alıntılar da bir o kadar kıymetli. Açıkçası Türk ve Dünya Edebiyatından çok geniş bir beğeni yelpazeniz var. Umarım daha çok paylaşırsınız bizlerle ve biz bu yelpazeden daha fazla yararlanırız.

Kitabınızı heyecanla bekliyorum. Başarısından şüphem yok. İsmi bile güzel duygular uyandırıyor insanda. Açıkçası La Paragas’ın da belirttiği gibi kitaplarınızın isimleri ve kapakları ayrıca bir beğeni konusu. İtiraf etmeliyim ki sadece ‘Bir Trakya Masalı’nın kapağından etkilenerek bile bir şiir yazmıştım. Sizinle paylaşmak isterdim ama yazdıklarım karşınıza çıkaracak kadar iyi sayılmaz henüz.

Bana taslak halindeki bir öykünüzü göndermişsiniz. Çok teşekkür ederim gerçekten. Heyecanla açtım, bir çırpıda ve keyifle okudum. Son zamanlarda hele ki şu sağlık sorunlarıyla uğraştığım o vakitlerde ağzımda bal tadı bıraktı, şifa oldu bir nebze. Ayrıca nasıl onurlandım bilemezsiniz. Bu mektup benim almış olduğum en kıymetli armağanlardandır ve ömrüm boyunca saklayacağımdan emin olabilirsiniz.

Bu armağan için sonsuz teşekkurler. Size yazın hayatınızda bolca başarılar diliyorum.

Sağlıcakla kalın

B.K.
--------------------------------------------------

28 Eylül 2011

Değerli Kardeşim,

İçtenlikli mektubunu aldım. Mutlu olmakla birlikte sözünü ettiğin sağlık sorunundan dolayı endişelendim. Rahatsızlığının ne olduğunu yazarsan memnun olurum. Gençlerin sağlık sorunlarına üzülürüm. "Dedeciğim" sözcüğünü duyana kadar sağlıklarına dikkat etmelidirler, diye düşünürüm.

İlâveli öyküleriyle "Bir Trakya Masalı"nın 7. baskısı için çalışmalarım sona yaklaştı, sanırım Kasım ayında çıkar. Torunlarınızın da okuyabileceği sevimli bir Trakya kitabı bırakacağımı umuyorum.

Asıl üzerinde durduğum, genel savı; sanatta usta-çırak ilişkisi olan öyküler kitabının çalışmaları... Onda da oldukça yol almış bulunuyorum. Beni doyuracak olgunlukta becerebilirsem, edebiyat fakültelerinde "metinlerarası ilişkiler"in ders kitabı olabilir.

Yazdığın şiirleri göndermekten çekinme. Şiir; edebiyatın abece'sidir. Sonra düzyazıya geçilince yazılanların tadında geçilmez. Özellikle de kısa hikâye...

Bu aralar uğraşıların yoğunluğuyla fazla yayın yapamıyorum. Bu kitaplardan sonra internet ortamında "meraklısına notlar"ı sürdüreceğim.

Sağlık ve mutluluk dileklerimle gözlerinden öperim.

E.D.

---------------------------------------------------

29 Eylül 2011

Sevgili E. D.,

Umarım sağlıkta ve keyiftesinizdir. Sizi sağlık sorunlarımla endişelendirmek istemezdim. Çok ciddi sorunlar olmasa da fazlasıyla insanı huzursuz eden sorunlardı. Bir diş ameliyatı geçirdim.Ağrılı ve sancılı bir haftaydı  ve aynı hafta içinde iş başında gözüme birşey kaçtığından dolayı bir kaç gün gözüm yaşlı gezdim. Şimdi hepsini atlattım ve eskisinden daha iyiyim.

Umarım siz de kitabınızın sonuna geldiğiniz şu günlerde iyisinizdir. Torunlarımızın da okuyabileceği sevimli bir Trakya kitabı bırakacağınızı söylemişsiniz. İnsan bu yaşlarda pek torun sahibi olmayı düşünemiyor ama haklısınız galiba. Kitabınız adı üzerinde sevimli sıcacık bir Trakya masalı. Belki memleketim diyedir; Trakya bana herzaman masalsı gelmiştir. Bir de sizin kaleminizle anlatılınca ayrı bir güzel oluyor bu masal. Torunlarımı görebilir miyim bilemiyorum ama belki diğer kitabınız ders kitabı olarak çocuklarımın ellerinde yer alır. Size ayrıca diğer kitabınızda da başarılar diliyorum.

Facebook’ta isminize rastladım. Umarım kucağında iki güzel çocuk olan kişi sizsinizdir. Öyleyse çok şanslı biri –torunlarınızsa, şanslı bir dede- olduğunuzu söylemeliyim. Tabi onlar da öyleler.

Son olarak sizin bana gönderdiğiniz öyküye icabeten size yazmış olduğum bir şiiri göndermek isterim.

Ellerinizden öper, sağlık mutluluk dolu günler dilerim.

B.K

---------------------------------------------------

29 Eylül 2011

Sevgili B.K,

Sıcak iletini aldım. Şiirin olgun. Güzel üstü. Haz duyarak okudum.Çıkış aldım.Tekrar tekrar okuyacağım. Atlattıkların için geçmiş olsun,Gözlerinden öper, iyi geceler dilerim.

E.D.

Telgraf gibi oldu stop... :))

      

Kara Tren

Kara bir trenin

Penceresinden bakıyorum geceye

Sanki dünya

Cam üzerine çizilmiş gibi

Tüm ağaçlar birbirine karışmış

Keşke diyorum

Bu camı kırmak mümkün olsa

Kolumu pencereden dışarı çıkarıp

Tenimde hissebilsem gecenin serinliğini

İnsanları ve dünyayı

Bir gün bu camı kıracağım

Ve herbir parçasını

Yıldız yapıp geceye

Gökyüzünde seyredeceğim

Dünya belki daha aydınlık olacak

Yeniden kendini bulmak için

Kaç camı indirmeli insan

Daha kaç gece trenine binmeli

20 Ekim 2011

Sevgili B.,

Şaşkınlığım, olasılık hesaplarının yön değiştirmesinden biraz da hani hiçbiri bir' den büyük olamazken...Mesajıma cevap vermemeniz ki muhakkak mühim bir sebebiniz vardır diye düşünerek, hatrımda yer edindi lakin bir kırıklık da yarattı. Fakat bunun için üzülmenize sebebiyet verirsem işte o zaman incinirim.
Bu yaptığıma geri dönüp baktığımda, cesaret mi diyelim orasını bilemiyorum amma birkaç parmak takırdısı ötesinde yaşadığımız bir dünyada, kolay gibi görünse de benim için zor lakin mühim bir davranıştı...
Gelelim Cemal Süreya'ya; Benim de hayatımı yaşantı'ya çeviren özel bir yerdedir kendisi, ne mutlu ki böyle olduğunu bildiğim bir kişiyle daha tanışmaya vesile oldu,tanımaya da vesile olur umarım.
Şimdilik mesajımı burda bitireyim, işteşliğin arttığı nice zamanlarda buluşmak dileğiyle.
Hoş kalın.

D.K.

Şimdi Biz

Şimdi biz aşık mı olduk?

Bu cennete düştüğümüz anlamına mı gelir?

Suyun ve rüzgarın götürdüğü
o mutluluk bahçesine...

Bu bahçede ne kadar da masumuz şimdi

her gece bir rüyada yeniden doğmuş gibi

Fosur Fosur

07 Ekim 2011 Cuma

Selamlar aga,

Daha önce konştuklarımıza ek olarak, şunları demek istiyorum sana;Fosur fosur yaşa gençliğini aga, sigara içer gibi, tirkayi olacağını bile bile, birini sönmeden diğerini yakarak. Sev kadınları, bir ikisini sevişmesen de sev, agız alışkanlığı diyerekten, ya da becerebildiğin ne varsa onu sev. Ben şiiri beceriyorum, onu seviyorum.

Lıkır lıkır yaşa gençliğini aga, bir üzüm bağına girmiş gibi kokusunu al şarabın. Tirkayi olacağını bile bile. Benim gibi dövüşme şarapla, onla seviş. Kimseye aldırmadan, Eller ne diye korkmadan. Elinden gelirse benim için de seviş şarapla. Şarabın kokusu sinsin saçlarına, ayakların yalpalasa da sarhoşluktan gençlikten ya da aşktan dökülmekten taşmaktan korkma mericin egeye döküldüğü yerden.

Belki taşları çok geç dizmeye başladık aga ama daha çok erken aga ıstakaları devirmek için. İyi oyna hayatın üzerine, el başkasına geçmeden, şimdilik bu el senin aga, iyi oyna taşını.

Görüşmek üzere aga

                                                    B.K

Into The Wild

''Mutluluk uçsuz bucaksız ormanlardadır. Mutluluk bomboş sahillerdeki çoşkudadır. İnsan elinin değmediği bir yerdedir. Denizin diplerinde ve gürlemesindedir. İnsanları severim; ama doğayı daha çok severim''

En İyisi

Dag tepesinde bir çam olamazsan

Vadide bir çali ol,

Fakat oradaki en iyi kucuk çali sen olmalisin.

Çali olamazsan bir ot parcasi ol,

Bir yola nese ver.

Bir misk cicegi olamazsan bir saz ol,

Fakat golun icindeki en canli saz sen olmalisin.

Hepimiz kaptan olamayiz,tayfa olmaya mecburuz.

Dunyada hepimiz icin bisey var,

Yapilacak buyuk isler,kucuk isler var.

Yapacaginiz is size en yakin olan istir.

Cadde olamazsan, patika ol.

Gunes olamazsan yildiz ol;

Kazanmak ya da kaybetmek olcu ile degildir.

Sen her neysen,onun en iyisi olmalisin!

Tasvire Şayan Çocukluğum VII: Halam

Çocuklar herkesi sevemez bilirsiniz. İstenmeyen tek bir hareket, tek bir söz çocukların nefretini en azından uzaklığını kazanmak için yeter de artar bile. Kendi çocukluğumdan biliyorum. Ben de sevememdim bilumum akrabalarımı. Gürbüz bir çocuk olduğumdan olacak beni her gördüğünde güreş tutmaya çalışan amcamdan o vakitler kaçar oldum. Beni tek bir sefer bile şaşırtmadı bu isteğinden ötürü. Zamanla kaçar oldum kendisinden. Lakin kaçtığınız insan sizin öz be öz amcanızsa pek mümkün değil uzak kalmak. Amcamla son kez güreşmek zorunda kaldığım gün sabrımın taştığı gündü. Yakalanmıştım. Üstelikte diğer amcam da katıldı eğlenceye. Tüm o kızarıp köpürmelerime alınganlıklarıma utangaçlıklarıma kayıtsız kaldığı içinse hep küskün kaldım babama. Neyse  o  gün sabrım son raddesindeydi. Madem kaçamıyordum birşeyler yapmalıydım. Bazen uçurumdan atlamaktansa birilerini itmeyi düşünmeli insan. Öyle yaptım. Amcamı bir uçurumdan atarcasına gerindim, tüm gücümü kollarımda topladım ve hamlemi yaptım. Devirdim amcamı. Eğer arkasında bir uçurum olsaydı çoktan yuvarlanmıştı aşağı. Büyük bir haz almıştım. O vakte kadar kızaran ensemin ağrıyan kemiklerimin acısını dindirmiştim tek seferde. Acıyan oydu bu sefer. O günden sonra hep güreşelim diye bekledim ama yanaşmadı amcam. Biryerlerinin yaralanmasından korktu sanırım. Yada kızdığımı idrak etti sonunda.

Sadece amcam olsaydı bu kadar zor bir çocukluk geçirmezdim. Eğer kilolu bir çocuksanız bir de sevimliyseniz aile toplantılarında tek konuşulan konu bu olur. Bir oturuşta ne kadar yediğinizden, kilo vermeniz gerektiğinizden, poponuzun büyüklüğünden, bir o yana bir bu yana nasıl sallandığından bahsedilir. Siz de sabırla dinlersiniz. Onlar büyüktür çünkü. Onlar amcanız, yengeniz, teyzeniz, ve onların çocuklarıdır. Kaç kere sofradan ağlayarak kalktığımı, boğazıma düğümlenen lokmaları sayamadım. Tüm bunlar aşağılayıcı değilmiş gibi çeşitli lakaplar da bulunur bazen; dana, bok çuvalı, sakızköy boğası vesaire vesaire.

Yine de sevdiğim akrablarım vardı.Biri halamdı. Artık aramızda değil. Hiç olmadı zaten.Hep ötelendi. Halamla benim en büyük ortak yanımız buydu belki. Kendi çocuğu tarafından dili kesilmeye yeltenilmiş, kız çocukları zaten evlenip evinden uzaklaşmış ve ayyaş kocası tarafından para bulmaya zorlanılmış halam ve az önce dilim döndüğünce anlattığım ben için en sevdiğimiz insanlardık belkide bu koskoca sülalede. Halam beni niye severdi bilmiyorum. Sevimli sarışın bir çocuktum ondandır belki. Ya da onu sevdiğimi bilmesindendir. Bense halamı beni olduğu gibi sevmesinden ötürü severdim. Hiç unutmam bir gün evimize geldiğinde sevincimden sofradan kalkmıştım. Ne tuhaf. Gücenmeden ağlamadan hem de. Sevincimden öyle hızlı atlamışım ki kucağına o yaşlı vucudunu deviriverdim. Ben ne kadar üzülsem de bu durum karşısında o seviniyordu, gülüyordu hatta uzandığı yerden. Sevildiğini biliyordu kanımca. Halacım benim. Yine olsa yine hiç yakınmazdın eminim.

Halamın alçak kerpiçten evi hep masalsı gelirdi bana. Her fırsatta buraya koşardım. Ömrünü hayvanları otlakmakla,hayvanların pislikleri temizlemekle geçirdiğinden  ve evinin temizliğine pek vakit ayıramadığından kimse kapısını çalmazdı. Pis bulurlardı halamı. Bunu çocukken idrak etmiş değildim. Ölümünden seneler sonra anneme bundan dert yandığını yine annemden öğrendim. Annem de bizim sülalenin kibirli büyükleri tarafından ötelendiğinden olacak, halamla annem de birbirlerini gayet iyi anlarlardı. Zaten tüm sülaleye kırılmış halam bir tek bize gelirdi. Bacağında şalvarı, üstünde eski, solmuş hırkası ve illaki hırkasının cebinde benim için getirdiği birşeylerle. Genelde meyve olurdu. Benim gibi kilosundan çokça çekmiş, lokmaları sayılmış bir çocuk için ne güzel bir hediyedir tahmin edersiniz umarım.

Halam hep yalnızdı. Ve ölümü de yalnız oldu. Birgün o iki odalı kerpiç evinden çıktı ve gelmedi. Ölümünü eve kendi başına dönen eşeği bildirdi bizlere. O vakte kadar hep beraber dönmüşlerdi sayadan ama bu kez yalnız dönmüştü. Ve halam evine getirildiğinde yine eşek vardı kapısı olmayan bahçenin girişinde. Durmadan anırdığını hatırlıyorum. Tüm ağlayan çocuklarına kibirli akrabalarına ‘’susun,ne yüzle ağlıyorsunuz dercesine’’. Yine de insanlar ağlamaya devam ediyordu. Ben o anda ne yaptığımı pek hatırlamıyorum. Ölümün soğukluğuyla ilk defa tanışmıştım. Normalde orada olmama izin vermezlerdi ama halamı nasıl sevdiğimden söz dinlemeyeceğimi de biliyorlardı sanırım. İnsanları izliyordum. Kolonyalı su içmeye çalıştırılan kızını ve halamın naaşını yıkamak için ısıtılan suları kazanları, kızının ölümüne şahit olan babaannemin ağlayışını izliyordum. Ben ağlamadım. Ölümün ne olduğunu pek anlayamıyor insan ilk kez tanışınca.

Şimdi halamın çektiği acıları düşününce halamın yaşamış olmasını istemek bencillik olur diye düşünüyorum. Ama yaşasıydı eğer elimden geleni yapardım cebinden çıkarıp verdiği meyveler ve gönlünden çıkarıp verdiği sevgisi için.

Uyuma Çocuk

T harfinin gölgesinde uyuyor çocuk

Bir tüfengin

Bir tankın

Belki bir taşın

Tahtanın  veya bir tabutun

Uyuma çocuk

Tabutunun üstünde zar sallarlar

Farketmezsin bile

Uyuma  çocuk

Belki sen uyurken

Geleceğini yakarlar

Bilemedin şiirlerini

Bozkırın serinlğinde ısınmak için

Uyuma çocuk

Yeniden ortadan ikiye ayırmak için saçlarını

Ve değdirmek için yeniden

Ham meyveleri yemekten göveren dudaklarını

Sevdiğinin tenine

Uyuma çocuk

Uykuymuş geceymiş sana mı kalmış

Uyuma mezarın bin yıllık güllerden olsa da

Güneşin doğuşunu merak etmez misin

Bir de şiir düzmek istemez misin o vakit

Kızılıyla mavisiyle

Uyan öyleyse

Esmer kavruk yüzüne çarpan

Kavgaya aydınlık getiren ay kırıklarınla

Aşka susamanın güzelliğiyle

Ve yaşadığından utanan ananın

Bir tabuta sarılışıyla

Ve ölüme

Sevgilim Hayat

Yüzüme bak ve yüzümü hırpala yüzümü değiştir, dağlı bir anlatım bırak sen her hafta oğlunu leğende yıkayan hayat yaban, diri memelerinden ısırmak dudaklarındaki tuzu dudaklarıma almak için çok oldu tepelere vurdum kendimi bulutlara karıştım ve karanlık kahvelerde tıraşı uzamış adamlardan huylarını öğrendim senin. Mahmur bir tohumdun delikanlı bağrıma. Ve hatırlıyorum lokavt vardı bezgin fabrika düdüklerinin dizlerine yatırılmış olan sabah senin kalbini kakışlardı Tomarla muştuyu omuzlayarak genç adamlar polisin sevmediği genç adamlar sokaklarda patronları kudurtan gazeteler satarlardı. Ey şehre başaklar: militan ruhlar ekleyen hayat! Gün turuncu bir hayalet gibi yükseliyorken izmarit toplayan çocukların üstüne çekleri imzalanıyorken devlet katlarında faşizmin bacımı koyvermiyorken şizofreni, yüzüme bak ve rahmini bana doğru tekrarla ben öyle bilirim ki yaşamak berrak bir gökte çocuklar aşkına savaşmaktır çünkü biz savaşmasak anamın giydiği pazen sofrada böldüğümüz somun yani ıscacık benekleri çocukluğumun cılk yaralar halinde; yayılırlar toprağa etlerimiz kokar gökyüzünü kokutur çünkü biz savaşmasak Uzak Asya'dan çekik gözlerimiz Küba'dan kıvırcık sakallarımızla savaşmasak güm güm vurur mu kömürün kalbi Kozlu'da Ke san'da, Kandehar'da ümüğüne basılır mı vahşetin ve sen boynunu öperken beni sarhoş bir okyanusla titreten hayat sevgilim olur musun. Ben savaşarak senin bulanık saçlarından tutp kibirli güzelliğini çıkartıyorum ortaya dünya kirletilmez bir inatla dönüyor altımıza yıldızlar seriliyor yüzüm suya davranıyor koşaraktan. ve inzal.

Köy

I

Ben köy çocuğuyum
Hangi burca mesubum bilmem

Ben güllerin budanma zamanında doğmuşum

Kendimden bilmişim

Biraz mahcubum

Biraz da sonbahar

Hanımefendi!

Varsın gelsin sonbahar

Ama budamasalar keşke gülleri

II

Ben köy çocuğuyum

Ben ağaçlara hayranım

Nazar boncuğu takarım her bir yaprağa

Yine de dokunamam

Gelin parmaklı iğdenin mağrur dallarına

Ve süt veren bir incire

III

Ben bulutlara ve kuşlara hayranım
Köyümüzden gitmeye kalksa bir bulut

İçim götürmez

Tenime teyellerim ellerini

Ve ne zaman gitmeye kalksa ak bir güvercin

Beline kırmızı bir kuşak bağlar

Öyle ağlarım arkasından

Sanma Sakın

Sanma sakın

Elde sadece sepet

Sadece çiçek

Eli bir de kalem tutar

Urumeli çocuklarının

Memleketim

Memleketim

Bahar diye aç gözlerini

Bahar diye yeşert

Yesevi tohumlarını

Dalgalar Getirir Beni Sana

Duyuyor musun
Dalgaların iman dolu seslerini
Yok gibi hiçbirinin kayalardan dönüşlüğü

Onlar getiriyor beni sana
İnce ince sızıyorum damarlarına
Coşkuyla arzuyla
Rengimle ve renksizliğimle

Ben bir taştan
Bir yar etmeye geliyorum
Dört koldan
Sazımla türkümle
Çengi kıyamet

Sana geliyorum
Sırılsıklam
Köpük köpük
Damla damla
Her birinde bin hasret

Ay vurmuşken tenine
Sana geliyorum
Teninde toprağında başlar memleket

Korkuyorum

Her yerde aynı hava, 

aynı koku, aynı dert
Korkuyorum
Sen de kaçma bu şehirden
Yalnız bırakma beni
Gökler bile değişiyor lahzada
Ardından geliyor bak
Güneşiyle bulutuyla gökyüzü
Bütün şehir, bütün deniz, yeryüzü
Sen de kaçma bu şehirden
Yalnız bırakma beni
Ben fakir bir sahilin
Kahır yüklü çocuğu
Korkuyorum

Hikaye

Senin dudakların pembe
Ellerin beyaz,
Al tut ellerimi bebek
Tut biraz!

Benim doğduğum köylerde
Ceviz ağaçları yoktu,
Ben bu yüzden serinliğe hasretim
Okşa biraz!

Benim doğduğum köylerde
Buğday tarlaları yoktu,
Dağıt saçlarını bebek
Savur biraz!

Benim doğduğum köyleri
Akşamları eşkıyalar basardı.
Ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem
Konuş biraz!

Benim doğduğum köylerde
Kuzey rüzgârları eserdi,
Ve bu yüzden dudaklarım çatlaktır
Öp biraz!

Sen Türkiye gibi aydınlık ve güzelsin!
Benim doğduğum köyler de güzeldi,
Sen de anlat doğduğun yerleri,
Anlat biraz!

Seni Düşünmek

Seni düsünmek
Güzel sey , umutlu sey
Dünyanin en güzel sesinden
En güzel sarkiyi dinlemek gibi birsey
Fakat umut yetmiyor bana
Ben artik sarki dinlemek degil
Söylemek istiyorum

Sizde dinleyin: Ezginin Günlüğü - Seni Düşünmek

Kimya Mühendisi Olarak

Bir kimya mühendisi olarak öğrendiğim en önemli şey sahip olduğum tek barometrenin kalbim olduğudur. Yüksek bir binanın yüksekliğini bir barometre ile ölçebileceğimiz gibi bir insanın değerini ve hayatımızdaki yerini kalbimizdeki değişimlerden anlayabiliriz. O insanın gönlümüzde yarattığı ferahlığa ya da sıkışmaya bakarak. Üstelik bu kusursuz düzenekle yanılma payımız da yok. Ne bir calibration derdi ne bir human error payı...Tek yapmamız gereken kalbimizi dinlemek ve öncesinde onu nasıl kullanacağımızı bilmek...

You Can Never Hold Back Spring

siz de dinleyin: you can never hold back spring

You can never hold back spring
You can be sure that I will never
Stop believing
The blushing rose will climb
Spring ahead or fall behind
Winter dreams the same dream
Every time

You can never hold back spring
Even though you've lost your way
The world keeps dreaming of spring

So close your eyes
Open you heart
To one who's dreaming of you
You can never hold back spring
Baby

Remember everything that spring
Can bring
You can never hold back spring

Güç Olan

iyi şiir yazamasa da gönlü güzel insanlara gönderiyorum bu şiiri. Hasan Hüseyin'den; 

Himalayalarin tepesine tirmanmak güc ama mümkün 
Okyanusu asmak da güc ama mümkün

Ay'a ulasmak da oyle

Ama mümkün degil iste

Bülbülün eti icin öldürüldügü bir ülkede

sanati zincire vuranlara

Meram anlatmak

Öt kusum

Öt kusum

Öt güzel kusum

Eller ne derse desin

Ben sana vurulmusum.

Boşuna Değildir

İlla sevdalanmak mı istersin delikanlı

İşte komsu kızına sevdalan

O inadına güzel akşam üstleri

İnadına fiyakalı

Ondan değil mi akşamların ılıklığı

Ağacın çengi kıyameti

Ağaçta dalın bir başka yeşili

Derken ansızın gelişi baharın

Eteğinin deydiği yerden

Alıyla moruyla

Gökyüzüyle bulutuyla

Gökyüzünde bir başka mavisiyle

Anlayacağın boş yere değildir

Rüzgaların tenini boş bırakmayışı

Güneşin saçlarına itimadı

 Bir nedeni olmalı

Mahallenin kahır yüklü delikanlılarının

 Tütüne ve şiire düşkünlüğünün

Sen de onlar gibi omzu omzunda

Nefesi nefesinde mi olsun istersin

Dipdibe yürümek

Ya da bir yolculuk mu düşlersin?

Düşlersin elbet

Onunla milim milim bölüşmek istersin yeryüzünü

Ya da bir denizin

Bir ucu sende bir ucu onda olsun istersin

Uzat ellerini o zaman

O senin hem denizin hem gemin
Geminde kırık dümenin

Ama bilmelisin ki

Şimdi mahallenin sokaklarında

O gemiye koşar
Tek sıra halinde tabutlar

Ve o tabutların gölgesinde

Analarının gözyaşları da
Boşuna değildir

Durma sevdalan delikanlı

Kuzum

çocukken kuzularım büyümesin diye dua ederdim ya,

öyle dua ediyorum şimdi de.

Sırça

Elimizdekinin ne olduğunu pek bilmezdik

Sırça gibi birşeydi sanki ellerimizde sevi

Onla oyun olmaz derdi büyükler, umursamazdık

Cam tutan parmağın kanını emmek güzeldi

Yere düşen her damlaya ise gözyaşı dökerdik

Ve elimizdeki tüm kesikler anlatırdı olup biteni

İnsan şimdi kanasa ya, eskisi gibi

Çok da değil hani topu topu bir damla

Şimdi eskisi gibi sevilmiyor

İçi kanamıyor insanın

Bir giyotin keskinliğinde sevdalar, olup bitiyor

Bu nasıl bir idam, nasıl bir ceza

Söyle sevgili sen bilirsin, çokça sevmişsin

Hani Şair Demişti ya

‘’Bir kalbiniz var, onu dinleyin’’

Demişti  hani şair

Kapısı yumruklandı bir gün

Sürdüler onu

Şehrin ta dışına

Alanlara ovalara dağlara

Şimdi dizleri bütün yara bere

Hepsi ayrı bir hüzün

Ayrı bir kafiye şiirine

Uzaktan severken insanları

Zamanla sevmeyi de öğrendi uzakları

Ve bir çöl edindi kendine

Ayağını yere vurdu bir vakit

Bir ses duymadı

Küçüldükçe küçülmüş

Bir toz tanesi olmalıydı şimdi

Uçuşuyor olmalıydı

Kadirşinas bir samyelinin sırtında

‘’Bir kalbiniz var, onu dinleyin’’

Demişti hani şair

İşte o şair bir daha evine hiç dönmedi

ve amansız bir kum fırtınası sırasında

Kayboldu tüm şiirler

Sevmek Zamanı

"Sen dostlukların, aşkların kolay mı kurulduğunu, kolay mı sürdürüldüğünü sanıyorsun? Resminle ilk karşılaşmamızı dün gibi hatırlarım. Elbiselerim eskiydi, kirliydim, sakallarım uzamıştı. Birden bana iyilikle, sevgiyle bakan bir yüz gördüm. İnanamadım... İkinci kez zorlukla baktım resmine. Gene iyilik, gene sevgi vardı gözlerinde."

Sonbahara Sitem

Dolaşıyorum burgazı

Önünden geçiyorum kartondan evlerinin, 

Bir yalnızlık şarkısı çalıyor o evlerin birinde. 

Bir yağmur damlası 
Bir makas gibi 
Alıp götürüyor evlerin kesilecek kenarlarını
Korkuyla titriyor perdeler. 

Her gün bir parça daha eksiliyor evlerden 

Ve açıkta kalıyor sahte sıfatlar. 

Bazılarının geri döneceği bir evi bile yok. 

Ne yazık ki, Burgaz’da bir sabahçı kahvesi de yok. 

Diğerleri  tasını tebceresini bir poşete dolduruyor.

En son da kendini kokuyor en üste

Gömüyor dört duvar arasında biryere.

Yerin yarılmasıyla kapanması bir oluyor.

Yeni bir mevsim değil 
Karanlık bir çağ başlıyor sanki.

Öyle kapanıyor kapılar ve pencereler. 

Ardlarında birileri var belli. 

Güne yasaklı birileri... 

Her birinde Umberto D yalnızlığı 

Yine de dalında kuruyor sardunyalar. 

Açsa sardunya yer yerinden oynayacak  sanki.

Sanki bahar gelecek gibi ama açmıyor açmaz olası çiçek.

-Böyle dediğime bakmayın ben çok severim sardunyaları-

Ama neden ölüyor çiçekler göz göre göre.

Nerde bu insanlar?. Niye açmıyor pencerelerini

Yoksa sonbaharda mıyız da hayat ondan mı sonbahardan terk? 

ps:bir şiir değildir

pss:yine de sonbahar en sevdiğim mevsimdir

Özdemir Asaf'ın dediği gibi:

En sevdiğim mevsime geldik; 
yapraklar sararacak, 
gök gürültülü yağmurlar yağacak.
Sonbahar,
hüzündür;
hüzün ise ben demektir.

Ahmet Haşim

...

Melâli anlamayan nesle âşinâ değiliz.
Sana yalnız bir ince tâze kadın
Bana yalnızca eski bir budala
Diyen bugünkü beşer,
Bu sefîl iştihâ, bu kirli nazar,
Bulamaz sende, bende bir ma'nâ,

... 

 ps: ''O Belde'' adlı şiirinden alıntıdır