Sabahattin Ali

Ödünçtür sana ölüm

Hak edilmemiş her ölüm gibi

Mezar taşın bile yoktur zira

Kim bilir,

Belki çok görüldü dokuz tahta

Sürgünlükten yorulmuş vücuduna

Yine de korkma!

Boşuna değil sırtındaki yara

Vurulduğun vakit,

Boy boy filizler yeşerdi ardın sıra

Rumeli’de, Anadolu’da.

Adı Memet, Sülüman, Osman

Göbek adlarıysa Ali,

Yeniden beklese de sürgünler

Sürgün verdi Ali’ler

Bir Ali’nin öldürüldüğü yerden

Eskici

Eskiden yeterdim kendime

Artardım bile

Şimdi ne yapsam nafile! ...

Ve kim demiş 'can eskimez' diye

Bu can tedirgin tende

Can da eskimiş ben de..

Umut Bozumu

Ankara’da yağmur var

Sokakta yağmurdan kaçan insanlar

Ve eziliyor o hengâmede umutlar

Kan doluyor taşların arası

Kaldırım kenarında kandan ırmaklar

Önce sokak, sonra evler ve canlar

Boyanıyor kan rengine

Ve koynumdaki fermanımın mürekkebine

Yağmur ne varsa katıyor kendine

Sel yaşanıyor bu umut bozumu mevsimde

Umut kendine sığınacak bir körkuyu arıyor  

Ve sokak kendine yeni bir isim

Küstüm Çiçeği

Öylesine bir çiçek

Ölesiye açar

Kimseler bilmez

Dünya mışıl mışıl

Bu çiçek mor açar

Kendi rengine sevdalı

Kimseler görmez

Gözyaşı yeşil akar

Bu çiçek hüzün kokar

Itır ki kıskanır

Avuçlayıp da kara taşı

Sinesine bastırır

Ayazda ıssızdır çiçek

Güneş değmez yaprağına

Ne tanıdık bir ses

Ne sıcak bir nefes

Çapkın bir rüzgâr  

Aklını çelmiş yaprağının

Bir kökü var avunmalık

O da zaten toprağa âşık

Bahar geçmiştir

Mahzundur artık çiçek

Eğer boynunu iç çekerek

Ve gözü toprağa ilişir

Ölmek üzeredir çiçek

Ağlamaz, üzülmez bile

Yapmacıktır kayıtsız oluşu

kaldı ki küstüm çiçeğidir adı.

LAVINIA

Sana gitme demeyeceğim Üşüyorsun ceketimi al. Günün en güzel saatleri bunlar, Yanımda kal. Sana gitme demeyeceğim. Gene de sen bilirsin. Yalan istiyorsan yalanlar söyleyeyim. İncinirsin. Sana gitme demeyeceğim, Ama gitme, Lavinia. Adını gizleyeceğim Sen de bilme, Lavinia. Özdemir ASAF

Postal

Zamanın sırtında bir gece

Sokaklarda bir çift postal
Aşkı yeniden yazıyor ince ince

Ürküyor Ankara, korkuyor,

Bilmediği her şeyden korktuğu gibi

Ve sokaklara çıkıyor

Sesinin yabancısı her kişi

Perdeler aralanıyor bir bir

Göz süzüyor yabancısına şehrin ışıkları

Yediğim küfürler cabası

 Sen bilmezsin bunları

Bir uyku almıştır çoktan seni

Ankara’yı da çamur gibi bir yağmur

Bir çift postal batıyor çamura,

Debelendikçe daha da batıyor

Ve mezar oluyor sokaklar aşka

En baştan,ve daha başlamadan

Ve gün olur, 

Uyanırsın Yağmursuz günlere…

Birdenbire

Her şey birdenbire oldu.
Birdenbire vurdu gün ışığı yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her şey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye başladı duman topraktan;
Filiz birdenbire oldu, tomurcuk birdenbire.
Yemiş birdenbire oldu.

Birdenbire,
Birdenbire;
Her şey birdenbire oldu.
Kız birdenbire, oğlan birdenbire;
Yollar, kırlar, kediler, insanlar...
Aşk birdenbire oldu,
Sevinç birdenbire.

Özlenen Sevgiliye

Bir şiirdir ömrüm,

Tamamını bir solukta okuyamadığım.

Sadece soluksuz mısralar takılır dilime,

Ana rahminden kalma ılık gecelerden.

Bugüne varan kadim yolculuktan.

Zamanın beyazı, şimdinin kumralı sayfalardan

Şairini de tanımıyorum henüz

Bekliyorum yine de gelişlerini

Yakışsa gerek eline kalem

Hüznü kurşun kalıplara dökerken

Efkârına suretlerden suret beğenirken

Öyle bir efkâr ki, yağmuru ağlatır şiiri

Ve zehreder ömrümü, eliyle kurduğu cenneti

Öyleyse bir ömür biç bana

Ya kurşun dök hiç olmayan nazarına

Ya da durma diz kurşununa

Yosma’dır Artık Adı

Ankara’nın güzelleri uyumaz gece

Zehra da öyle

Dudağında alı al bir boya Zehra'nın

Edasında bir cilve emaneten

Teninde kader çiçeğinin kokusu

Kapıyı ardından kapattığında

Yosma’dır artık adı

Ve bir kâbusa dalar gibi

Dalar sonra gecenin karanlığına

Ayazına sevdalı gecenin

Ak bir patiskadır kırış kırış ve ıslak

Bir masa örtüsüdür desen desen, rengârenk

Ve bir çığlıktır duvarlarda yırtılan

Ama gözleri kapalıdır hala

Bir görse kendini
Ne güzeldir oysa

Kâbustadır ve birazdan uyanacak

Uyanacaksa da güneşi beklemeli

Güzel bir güne açmalı gözlerini

Ne Kalır

Ne kalır ne kalır
Tuz gibi susayan, nane gibi yayılan
Dokuzu unutulmuş on yüz mü kalır
Onu da unutulmuş bir şiir belki kalır
On çizik, on çentik, on dudak izi
Bir çay bardağında on dudak izi
Aşklardan sevgilerden
Suya yeni indirilmiş bir kayık gibi
Akıp geçmişsem, gidip gelmişsem
Bir de bu kalır.

Yardan Gelen...

Verilmiş ama tutulmamış sözlerle başladı tüm hasretler, sevmekle başlayıp peşi sıra sarf edilen yeminlerle; hiç bırakmamaya, yanından ayrılmamaya dair. Karşınımızdaki ya unutkan bir sevgiliydi ya da ikiyüzlü. Pişman olunur mu bunu için? Kimse olmamıştır, olunsa bu satırların iki yakası kavuşur muydu, bu kadar soluksuz bırakır mıydı insanı?

Hasret ki bir uçurum kenarı, ölümle yaşam arasında kalın ve şakacı bir çizgi, yürümek zordur ama mecbur hissedersin bilinçsizce. Aşağıda yok olma isteği, arkandakiyse yokluk; hiç olmamıştır çünkü. Hasretse buradayım diye bağırır kulağı tırmalayan sesiyle, der ki ‘’oradan değil, şu yandan’’ aşağıyı göstererek. ’’yeter artık’’ artık demek vardı ya, neyse boş verme burhan bekle...

Vira Bismillah

 
Öyle bir şey ki bu bendeki

Derde deniz demek gibi bir şey

Beklemeden, düşünmeden

Dalmak sonra şuursuzca en derinine

Toprağı çoktan geride bırakmak

Unutmak onu ve üstündekileri

Ayaklarını hissetmemek

Balık olmak sonra

Ve belki ciğerine tuz basışı bir balığın

Bile bile

Güneşin ilk ışıklarıyla

Enginine açılan bir balıkçıyım kimi zaman da

Dertçi ya da

Yoksa dertli mi?

Dertli ama biraz da ümitli

Demir atıyorum bahtların en karasına

Vira bismillah

Ne çıkarsa bahtımıza

Bir Sıkımlık Kurşun

Derdindeyim

Gün ışığına sevdalı sevdamın

Sabaha çıkar mı bilmem

Beklemekteyim

Evhamların ilhamı sarıyor dört yandan

Derken ölüm tek kurtuluş oluyor

Ecelin gelişi gibi gelmiyor beklenen

Su gibi gelse oysa

Ve alnımdaki ecel teri gibi düşmese

Süzülerek alnımdan denizinde kaybolmasa

Ter dediysek

Kanımdan damıtıyorum katre katre

Akabinde önce parmak uçlarım

Sonra tüm bedenim karıncalanıyor

Ruhumsa bir küheylan aksine

Ak patiska üstünde yan yatmış

Debeleniyor

Karanlık, biraz yorgun ama

Güzel gözleriyle bakıyor işte

Gülüyor hatta yarım yarım

Ölüm iyiliği mi dersin?

Benim demeye dilim varmıyor

Duvar saati, o eski koltuk ve tüm oda da

Susuyor tüm gerçeği, haykırarak

Ey Ruhum

Yine de var mı son bir isteğin?

— Tezelden bir sıkımlık kurşun!

Güneş doğmadan önce…

Anna

Biz her şeye, esirgeyen ve bağışlayan, çokça esirgeyen ve çokça bağışlayan, hep esirgeyen ve hep bağışlayan Rabbin adıyla başlayan adamlarız Anna.Büyücülerin, haramilerin, borsacıların, reklamcıların, korsanların, işgalcilerin, bankacıların elinden kurtulmamız da bundan.Sanayi devriminde bile, karanlık, rutubetli, çok bağırışlı, çok nefessiz, çok sabahsız, çok aşksız, çok çiçeksiz, çok neşesiz, çok kitapsız bir fabrikada hayatta kaldık sırf bu yüzden.Piyasaların hınçla dolu iniş çıkışlarına kalbimiz dayanıyor bir şekilde. Kalbimiz derken, ilk gençliğimiz, sakalımız, bir kasetin iki yüzüne de ardarda kaydedip dinlediğimiz şarkımız diyorum aslında.İşte böyle yaşıyoruz ve yaşamak da sana dair uzayıp giden bir özleme dönüşüyor.İnsaf et Anna!Gidelim buradan.Senin masumiyetini, bilgelik zamanlarından kalma sırları, dünyanın bütün sabahlarını yanımıza alıp da gidelim.Hesap etmeden, haritaya bakmadan gidelim.Ölelim diyecektim az kalsın. Ölmeyelim. Hiç ölmeyelim Anna.Sarılalım diyecektim az kalsın. İçimden böyle şeyler de geçiyor işte. Sarılalım, dudakların…Tamam sustum.Gitmek istemezsen bir şiir miktarı kadar otursak diyorum. Şiir kalsın istersen, sadece otursak. Oturmasan da olur benimle, sadece ellerimi tut. Ellerimi tutma dilersen sadece yüzüme bak. Yüzüme bak ama Anna, yüzüme bak. Gözlerime bak, gözlerimin içine bak.Gözlerim biraz karanlık. İçinde cenkler, ayinler, kesik damarlar, kapıları yumruklayışlar, cipralexler, Turgutlar, Edipler, Sezailer, siyahlar, beyazlar, uykusuzluklar, bitmeyen başağrıları, bildirilerin öfkesi, duvarlara uzun dalmışlıklar var.Gözlerim biraz yorgun. İçinde bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler…Bekleyişler Anna. Köylü çocukların parasız yatılı sonuçları mesela. Nişanlısı askerde kızlar, kızı ölüm orucundaki baba, babası tersanede oğul, oğlu şizofren anne.Hepsini sayamam gerçi, utançlarım da var. Ama geçecek hepsi, geçecek. Şifalı gözlerin her şeyi iyi edecek.Gözlerimin içine bakmaktan korkma Anna.Sen adımını attığın andan itibaren Hira dinginliğine dönüşecek ortalık.Tanrı bizimle de konuşur belki.

1 ekim 2010

Derin mevzulardan bahsedemeyeceğim şu ara. Kafamı işgal eden başka konular var. Onlar da hayata dair ama. En azından benimkine. Bugünkü yazım kendim için gelsin o zaman. Bir şarkı da yollamalıyım kendime yazının en sonunda.

Neyse bugün günlerden belki de en boşu; kısaca özetleyeyim; bir önceki gece zaten uyuyamadığım gibi sabahın bir vakti kalktım derse gitmek için. Bu benim ilk sekiz kırk dersimdi.-chemical reactor design-.çok afili bence ismi. Bu üç kelime bence kimya mühendisliğinin özeti. Zaten bunları diyebiliyorsam şimdi, hem de bu blogda kafayı yemek üzereyim demek ki. Belki… neyse daha afili ve kapsamlı olan dersime girdim sonra; o da chemical enginnering design.Coal slurry ile aklınıza gelebilecek, uzatılıp da uzatılacak bir konu. Bir dönem boyunca ders kapsamında bunu göreceğiz. Hadi bakalım. Ali abinin yemeklerini de yedikten sonra; odama çekildim. Bir süre uyumaya çalıştım ama olmadı. Kalktım, facebookta dolandım, müzik dinledim sonra, müziği arka fonda bırakıp oyun oynamaya başladım-bilgisayar oyunu-.bir kahve koydum kendime. Sıkıldım. Sonra dün başlayıp bitiremediğim resmimi bitirdim. Uzunca bir süre dokunmamıştım kâğıda kaleme ama hala iş var bende. Kendimle gurur duydum. Akşam yemeği niyetine bir şeyler yedim; kepekli ekmek peynir domates, yoğurt. Sağlıklı yaşam hep bunlar. Kahvesizlikten kuduruyorum, keşke gündüz değil de şimdi içeymişim. Neyse baktım olmuyor kafamı meşgul edecek başka bir şey buldum, işte bu bloğu yazmaya başladım. Ve belki filiz izleyip, kitap okurum.

Günün sonunda derslerimi almış olmanın ferahlığı ve projelere arkadaşıyla ve konusuyla ısınmanın verdiği bir huzur var. Ha bir de gülçincan’la yarın göle gidiyoruz kahvaltıya.

Bugünden bahsettiysem geçen günü de anlatmalıyım. Ama şimdi değil, daha sonra