Küstüm Çiçeği

Öylesine bir çiçek

Ölesiye açar

Kimseler bilmez

Dünya mışıl mışıl

Bu çiçek mor açar

Kendi rengine sevdalı

Kimseler görmez

Gözyaşı yeşil akar

Bu çiçek hüzün kokar

Itır ki kıskanır

Avuçlayıp da kara taşı

Sinesine bastırır

Ayazda ıssızdır çiçek

Güneş değmez yaprağına

Ne tanıdık bir ses

Ne sıcak bir nefes

Çapkın bir rüzgâr  

Aklını çelmiş yaprağının

Bir kökü var avunmalık

O da zaten toprağa âşık

Bahar geçmiştir

Mahzundur artık çiçek

Eğer boynunu iç çekerek

Ve gözü toprağa ilişir

Ölmek üzeredir çiçek

Ağlamaz, üzülmez bile

Yapmacıktır kayıtsız oluşu

kaldı ki küstüm çiçeğidir adı.