Verilmiş ama tutulmamış sözlerle başladı tüm hasretler, sevmekle başlayıp peşi sıra sarf edilen yeminlerle; hiç bırakmamaya, yanından ayrılmamaya dair. Karşınımızdaki ya unutkan bir sevgiliydi ya da ikiyüzlü. Pişman olunur mu bunu için? Kimse olmamıştır, olunsa bu satırların iki yakası kavuşur muydu, bu kadar soluksuz bırakır mıydı insanı?
Hasret ki bir uçurum kenarı, ölümle yaşam arasında kalın ve şakacı bir çizgi, yürümek zordur ama mecbur hissedersin bilinçsizce. Aşağıda yok olma isteği, arkandakiyse yokluk; hiç olmamıştır çünkü. Hasretse buradayım diye bağırır kulağı tırmalayan sesiyle, der ki ‘’oradan değil, şu yandan’’ aşağıyı göstererek. ’’yeter artık’’ artık demek vardı ya, neyse boş verme burhan bekle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder