Şeftali

Dadanmışken  mahallenin yeşil gözlü şairi

Utangaç kızları anımsatır

Dalında kızarmakta olan bir şeftali

Tanrı bilir ya,

Yüreğimden geçmiyor değilsin , ey sevgili

Ne mevsimi ne de yeri diyorsun ama

Yüreğimden  geçmiyor değilsin, ey şeftali

Ulu Orta

kendimi de koysam ayağımın altına
yine de yetişemiyorum ey aşk,
omzunun hizasına.
çünkü bende birikiyor 

her şeyin tortusu
ve ayağını kaldırıyor dünya, 

konuşurken benimle.
budanan oğullar gibiyim 

sessiz ve narin
nereye konsam geri sayım başlıyor
kurcalıyor beni bir çırağın elleri
ah, unufak olsam ve desem ki
ağzın tat görmesin hayat
kandırdın beni.

sorma, üstü açık araba
dünya dediğin.

Mühür gibi

 

“mühür gibi koy beni yüreğinin üstüne,
mühür gibi kolunun üstüne
çünkü ölüm gibi güçlüdür sevi”

Kirpiğine Şiir

Bir yanlışlık var her seferinde

Musanın elindeki asanın bir yılana dönüştüğü gibi

Dönüşmüyor kirpiklerin güzel bir şiire

Olan hep gece, hep gece

Kirpiklerin deyip durmaktayım

Bakışların deyip durmaktayım

Yazılmıyor şiir, olan yine gece

Ve Kahire laf eder durur arkamdan

Ben nasıl şairmişim

Neye sayılırsa sayılsın beceriksizliğim

Bilinmez ki

Kirpiğine sermest gecede hapisliğim

Her gece, ama her gece

Hazerfen

Defol git başımdan Hazerfen

Sen değil miydin sanki
Göğü belleyeceğim bahanesiyle
Çabucak söküp de uçkurunu

Karış karış belleyen bu yedi memeli şehri
Ki bu şehir dünden hazır göğüslerini göstermeye

Çoktan açmış gömleğinin üsten iki düğmesini


Defol git başımdan hazerfen

Bir kıtadan bir kıtaya geçtin de

Nasıl geçebildin  İstanbul’dan

Hem de ulema öyle istedi diye

Bu şehri nikahına alsan ne çıkardı

Şimdi İstanbul'un yüreğine bir kule hiç saplamazdı

Çilek

Biraz bahar gerekiyor bize

Bilmiyoruz henüz sevmeyi

Öyle sereserpe
Sürgün vererek

Bir çilek gibi

Ve tatmadık daha

Her baharda bir çileğin başına gelenleri

Ve onun daha bahar gelmeden

Alt dudağını gizlice kanattığını bilmiyoruz

Biraz bahar gerekiyor bize

Bir de öpülünce çilek gibi kızaran kadınlar

Renkleri öğretmeye kırmızıdan başlayan

...

İlhami Çiçek

Biraz hüzünlenerek, biraz da iç çekerek

Her gün biraz İlhami, biraz Çiçek

Budur Benim Çabam

Budur benim çabam, bu: adanmak özlem çekerek dolaşmaya günler boyu. Güçlenip genişlemek derken, binlerce kök salarak kavramak hayatı derinden- ve ortasından geçerek acının olgunlaşmak hayatın ta ötesinde ta ötesinde zamanın! ..

Somali

Ve çöl olmak gelir içimden

Ve Somali şimdi her ne ise

Ve Somali ölüyorsa

O kıvırcık saçlı siyahi çocuk ölüyorsa

Ve Tibet'in dua bayrakları gibi duran
Rengarenk anaları soluyorsa bir bir

Düşüyorsa ümitsizce
Kara ırkın cumaya dönmüş yüzleri

Tanrım, Sorma onlardan sabır

Şimdi, bir siyahi hikmetin zamanıdır

Yoksa ölmek gelir içimden

Ve çöl olmak

Ve Somali olmak

Vesaire vesaire

Hamal

Bir şair çıkmıştı karşıma

Cebinde gezdirip durmuş da esmer bir aşkı

Bir hamal arıyormuş şimdi

Gönlünde taşımış olmamış

Sırtında olmamış

Kucağında hiç olmamış

‘kime sorsam ki’ dedi şair

‘Hangi hamal razı olur taşımaya

Bu aşkı elleri kirlenmeden’

‘ terli kasıkların şehveti ‘diye düşündüm

Diyemedim.

Oysa üstüne bir de para verirdi.

Yine de demek isterdim

Dert etme şair cebin zaten delik

Aşkın çoktan düşmüş sokaklara

Zavallı bir genelev müşterisinin elinde delik deşik

Toprak Ana

“Toprak, göğsünde hepimize acı çektiriyorsun; bizi mutlu kılmayacaksın, neden toprak diyorlar sana, biz neden doğduk? Biz senin çocuklarınız, toprak. “Mutluluk getir bize, bizi mutlu kıl!”

“Söyle bana, sevgili toprak, hangi ana böyle acı çekti, hangi ana oğlunu bu kadar kısa zaman gördü?” 

“ Toprak, toprak ana, göğsüne bastı bizi, dünyanın her köşesindeki insanları besle. Anlat onlara, sevgili toprak, anlat onlara.”

Değirmen

...

Sen aşkın ne demek olduğunu bilir misin adaşım, sen hiç sevdin mi?...

Çooook desene! Sevgilin güzel miydi bari? Belki de seni seviyordu... Ve onu herhalde çok kucakladın... Geceleri buluşur ve öperdin değil mi? Bir kadını öpmek hoş şeydir, hele adam genç olursa...

Yahut sevgilin seni sevmiyordu... O zaman ne yaptın? Geceleri ağladın mı?... Ona sararmış yüzünü göstermek için geçeceği yolda bekledin, ona uzun ve acındırıcı mektuplar yazdın değil mi?...
Fakat herhalde ikinci bir aşka atlamak senin için o kadar güç olmamıştır. İnsan evvel' kendi kendisinden utanır gibi olur ama, bilir misin, bizim en büyük maharetimiz nefsimizden beraat kararı almaktır. Vicdan azabı dedikleri şey ancak bir hafta sürer. Ondan sonra en aşağılık katil bile yaptığı iş için kafi mazeretler tedarik etmiştir.

Ha, sonra bir üçüncü, bir dördüncüye sevdin, ve bu böyle gidiyor. Peki ama, bu sevmek midir be adaşım, bir kadını öpmek, onu istemek sevmek mi dir?...

Çırılçıplak soyunarak şehrin sokaklarında koşabiliyor musunuz?...
Bir bıçak alarak kolundaki ve bacağındaki adalelere saplamak ve böylece bir nehre atılarak yüzmek elinden geliyor mu?
Bir şehrin adamlarını öldürmek cesareti sende var mı? Bir minareye çıkarak bütün dünyaya işittirecek kadar kuvvetle bağırabilir misiniz?
Aşk sana bunları yaptırabilir mi? İşte o zaman sana seviyorsun derim...

Sen sevgiline ne verebilirsin sanki? Kalbini mi? Pekala, ikincisi ne? Gene mi o? Üçüncü ve dördüncüye de mi o?... Atma be adaşım, kaç tane kalbin var senin?... Hem biliyor musun, bu aptalca bir laftır: kalbin olduğu yerde duruyor ve sen onu filana veya falana veriyorsun... Göğsünü yararak o eti oradan çıkarır ve sevgilinin önüne atarsan o zaman kalbini vermiş olursun...
 
Siz sevemezsiniz adaşım, siz, şehirde yaşayanlar ve köyde yaşayanlar; siz, birisine itaat eden ve birisine emredenler; siz, birisinden korkan ve birisini tehdit edenler... Siz sevemezsiniz. Sevmeyi yalnız bizler biliriz... Bizler: batı rüzgârı kadar serbest dolaşan ve kendimizden başka Allah tanımayan biz Çingeneler...Dinle adaşım, sana bir çingenenin aşkını anlatayım..

...

İşim İş

Ben daha 15’imdeydim çıraklığımda

Elim başka iş tutmazdı diye

Kabul ettim işi güle oynaya

Zamanla bir Cemal Süreya boyu yol da aldım

21’imde kalfa, 25’imde ustaydım

Banamısın demezdi iş en çetin cevizinde bile

İyi iştir aşık olmak

Kaytarmaktır bir nevi dünyanın işinden

Temiz iştir de hani

Bir de akarı kokarı olmasa

Sevgilinin kokusu, peşi sıra bir hüzün akıntısı olmasa

Hiç durmadan gündüz gece yedi gün üç vardiya

Siz bakmayın bana güzel iştir aşık olmak

Rumeli’de bir şafak vakti daha da güzeldir

Tüm işçiler yollara dökülmüşken

Bir şair açık bir pencere kenarında işler durur şiirlerini

Çorapları kirli mi kirli

ve kül tablasında ezdiği nefesi

Yatar Kalkar Sorardım

Rüyalar hep renkli mi

yapılıyor ki anne?

Nuri Pakdil

Bir Rüyadan Uyanamamak

Zordur gündüz gözüyle bir rüyada yaşamak

Ve o rüya içinde tüketmek bir ömrü

Daha yaşlanmayı beklemeden

Hele sen Tithonus’a inat yaşarken gözümün önünde

Olabildiğince genç ve güzel

Zordur bir rüyadan uyanamamak

Bir Ses

Uzatma bu sürgünlüğü

Çölüm de sensin

Peşinden gittiğim mahşeri serap da

Amenna

Ama bir ses ver

Boynu bükük kalmasın diye

Mecnunun mezar taşı

Zira benim leylam sensin

Kervanları yolundan alıkoyan

Nereye kaçabilirim senin varlığından

Cennete kaçsam seni bırakıp

Sen ordasın çeşmibülbüller gibi

Cehennem yataklarına uzansam

En sisli gecede

Sen yine yanımdasın

Kalsam, bu dünyaya razı olsam

En ücra köşesinde

Bir sabah açsam gözlerimi

Sensizliğin buz kesen güneşine

Sesin kanatlarım olur

Açılırım bir denizin enginine

Bir ses ver ama

Uzatma bu sürgünlüğü

Sevmeyi öğütlüyordu ya hani üç büyük din

Onlar adına bir ses ver

Bitsin tükensin yakubun hüznü

İsanın çilesi

Bir ses ver

Ruhumun nafakası olsun

Ya da soluğundan ver güzelliğinin sadakasını

Soluğunda bir gülün kokusu

Gelgör ki senin bu suskunluğun

Bir dervişin önündeki  somun

Sündürmek için gözyaşıyla ıslattığı

Tatsız, yine de kutsal

O dervişin içe işleyen duası

Kırlangıçlarla göğe saldığı

Bir ses ver

Donbulsun artık

Bir mezarın bir aşığa ilhamı

Bitsin bu sessiz ölüm

Duvardan sağlam

Taştan dilsiz sessizliğin yankısı

Beklenen

Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.

Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni,
Gelme, artık neye yarar?

(1937)

Necip Fazıl Kısakürek

Zamana Güzellik Kat (Cashback)

''Bir zamanlar aşkın ne olduğunu bilmek isterdim, aşk bulunmasını istediğiniz yerdedir, sadece güzelliğe sarmalanmış bir şekilde geçip giden saniyelerin arasına saklandığını görmeniz gerekir, bir dakikalığına durmazsanız onu kaçırabilirsiniz...''
''Zamanı dondurmak istedim. O anın keyfini çıkarmak. O anı bir hafta boyunca yaşamak istedim. Ancak durduramadım. Sadece yavaşlatabildim. Göz açıp kapayana dek gitmişti.''

Aynı Daldaydık

Saat 21’i vuranda
Burada kan panalar çalardı
Burada…
Burada hasret ve dert
Sen nerdeydin?

Bugün…
Bugün görüş günümüz
Herkes geldi, sen nerdeydin?

Aynı daldaydık
Aynı daldaydık
Aynı daldan düştük ayrıldık
Aramızda yüzyıllık zaman
Yol yüzyıllık.

Tam yüzyıl..
Tam yüzyıl oldu yüzünü görmeyeli
Gözlerin içimde durmayalı.
Dokunmayalı sıcaklığına karnının
Tam yüzyıldır bekler beni bu şehirde bir kadın
Aynı daldaydık
Aynı daldaydık
Aynı daldan düştük ayrıldık
Aramızda yüzyıllık zaman
Yol yüzyıllık.

Puslu Kıtalar Atlası

-“Yaratılmamış olan” dedi, “Biz yaratılmamış olanı arıyoruz.”
…
-“Bu deyim seni korkutmasın. Çünkü fazlasıyla basit bir şeyden bahsediyorum. “Yaratılmamış olanı” anlaman için, önce “yaratılmış olan” ile kastedilen şeyi bilmen yerinde olur. Bir dokumacı için “yaratılmış olan” kumaş iken, “yaratılmamış olan” ipliktir. Çünkü onun yarattığı şey iplik değil, kumaştır. Ama bu kez iplikçi için durum farklı görünüyor. Çünkü o, yünü eğirip ipliği bükerken, yüne “yaratılmamış olan”, ipliğe de “yaratılmış olan” diye bakar. Oysa ipliğe dokumacı “yaratılmış olan” diyordu. Şu halde, üzerindeki elbisenin kumaşı, onu diken terzi için “yaratılmamış olandır”. Elkimyası için de durum buna benzer görünüyor. Çünkü kumaş nasıl ki iplikten meydana geliyorsa, aynı şekilde zaç yağı da kibritten meydana gelir ve ipliğin yünden meydana gelmesi gibi, kibritte lap taşından oluşur. Dokumacının kumaşı iplikten yarattığını biliyoruz. Peki, sence Tanrı dünyayı hangi şeyden yarattı?”

Şehrin Hayaletleri

Dirilişimde yalnızdım. Sadece monologlarımın arasına sıkışmış sorUlarım vardı. Nasıl geldim o sokağın o noktasına bilmiyordum. Nerde ve ne üzerine başladı benim o noktaya kadarki küçük seyehatim bilmiyordum. Kendime geldiğimde arnavut kaldırımlı bir sokakta yürüyordum. Sokağın adı önemli değil. Adına ''aşina sokak'' diyelim. Hani o hiç geride bırakamadığım Rumeli şehrinin güzel sokaklarından biri sadece. Şehrin kalbindeydim. Gölgem upuzundu, vakit belli ki akşamüstüydü. Sokakta elindekileri taşımakta zorluk çeken yaşlı teyzeler, ellerinde pideleriyle evlerine yetişmeye çalışan bisikletli amcalar ve çocuklar vardı bir de bu çocukları eve çağırmakta olan çazgır kadınlar vardı. Pencerelerden süzülmesin diye güneşin son demi veyahut çocuk sesleri, allı morlu perdeler çekilmişti çoktan. İnsanoğlu yine sıyrıldı diye düşündüm o günkü tüm renklerinden, hayallerinden seslerinden. Neyse ki  ben bir hayalet gibi sessizdim ve saydam oldğumu düşünüyordum. Ta ki biri beni farkedene kadar. Artık ben de o renklerden biriydim. Ve belki de bir hikayenin başladığı bu yerde, bu şehrin kalbinde, kalbimi dinliyordum, diğerlerinin kalbimin sesi duyacağından korkarak...

Aydın mısın?

Aydın Mısın?
 
Kilim gibi dokumada mutsuzluğu
Gidip gelen karakuşlar havada
Saflar tutulmuş top sesleri gerilerden
Tabanında depremi kara güllelerin
Duymuyor musun ?
 
Kaldır başını kan uykulardan
Böyle yürek böyle atardamar
Atmaz olsun
Ses ol ışık ol yumruk ol
Karayeller başına indirmeden çatını
Sel suları bastığın toprağı dönüm dönüm
Alıp götürmeden büyük denizlere
Çabuk ol
 
Tam çağı ise başlamanın doğan günle
Bul içine tükürdüğün kitapları yeniden
Her satırında buram buram alın teri
Her sayfası günlük güneşlik
Utanma suçun tümü senin değil
Yırt otuzunda aldığın diplomayı
Alfabelik çocuk ol
Yollar kesilmiş alanlar sarılmış
Tel örgüler çevirmiş yöreni
Fırıl fırıl alıcı kuşlar tepende
Benden geçti mi demek istiyorsun
Aç iki kolunu iki yanına
Korkuluk ol…

Elma

Sararıyor hayat

Bir agacın

Hiç bir insanın

Uzanmaya zahmet etmediği

Yerinden.

Mesela unutulmuş bir elmanın

Tutunduğu daldan.

Öyle sararıyor hayat

Susarak her çığlığını

Ve büyüterek içindeki ıslaklığını

Yaşamak Umrumdadır

Sabah şairin üstüne saldırıyor yaşamaktan bir güneşle kaplanıyor onun kalbi onun kalbi topraktan sıyrılıyor aşk dahi sıyrılıyor topraktan gözlerini tanıyorsunuz: çaylak sürüleri beyni: aç kuşlardan bir ambar. Bir kıyısına ilişmiyor dünyanın Allah'ın ve devletin dibinde insanlar onu barutla karıştırıyor ve zerdali çiçekleriyle. Ahali kapısını taşlıyor onun onun için develer kesiyor halk aşka ve kavgaya aydınlık getiren kalbi topraktan sıyrılıyor. Ben topraktan sıyrılıyorum buğular ve aşiret rüzgarları kanımda. Arklardan gece vakti sular kaç zaman ayaklarıma yaslı bir selam gibi dokundu kopartılmış yapraklarımdan ibaretti hüzün dedim rahmet yağar ben yürürken gece benim ardımda taşıdım kara gençliğimi dağların damarında hep döşümde yaratkan, patlayıcı bir kimya beynimde hep manalı bir uçurum. Benim hayranlığımdan inlerdi şehir ben atlara ve uzaklar hayrandım kendi ehramlarını bile tanımayan kadınlar ansızın patlak verirdi baharda. Dudaklarımda çürükler vardı dağ çiçeklerinden ötürü. Irmaklara salardım kendimi ruhumda kaynar adımlarla gezinen dünya bana hain sevgilimdi. Yaşamak debelenir içimde kıvrak ve küheylan beni artık ne sıkıntı ne rahatlık haylamaz çünkü ben ayaklanmanın domurmuş haliyim Yürüsem rahmet boşanacak. ve sana bir karşılık vereceğim Sana bir karşılık vereceğim toprağı deşen boğuk sesimle sana bir karşılık vereceğim amansız kum fırtınası altında sana bir karşılık vereceğim birbiri üstüne yığılırken günler ey taşan suların imkanı ey taşan suların bekareti sana bir karşılık vereceğim. (1967)

Vasiyet

Beni bırakıp gittiğin bu yatakta

Öyle bir yalnızlığım olacak ki

Ne zaman biri serse sert kemiklerini boş bir yatağa

Akla ilk gelen ben olacağım belki

Üşüyen bir insanın karı anımsadığı gibi

Yalnızlık anıtsal bir mezar taşı gibi duracak

Ve boylu boyunca bir ceset ,hemen önünde

Feri sönmüş bakışların,

Gölgesi düşecek her neşenin üstüne

Kimse girmesin dokuza kadar sayma zahmetine

Benim için derin bir kuyu kazmaya kalkışmasın

Daha sağlığımda akbabalarla bile anlaşmışken ben

Cesedimin üstüne

Sen de onlarla fırdön üstümde, gönlünce

Kanlara belenmişken cenabet cesedim

Benim sana tek vasiyetim, nefretim
Hiç durmadan bilediğim
Ve ölüyorum
İşte tam da o zaman
İhtimal ya, ağlayabildiğini farzediyorum,

Kirpiğinden damlayan çamur,

Günlerden solucanların bayramı olacak  biliyorum
Ölsem de gülümsüyorum
İşte sana bir ölü sevdiğim

Hem de güleoynaya

Sen daha uyanmamışken kimliksiz yataklarda

Ben yanına süzüleceğim

Seni yılan!Seni bir yılan gibi seveceğim

Tenimden soğuk öpüşlerle

Hüzün ve Serseri

Agathe, uçtuğu var mı ruhunun arasıra,
Büyülü, mavi, derin ve ışıl ışıl yanan
Bambaşka denizlere, bambaşka semalara,
Şu kahrolası şehrin simsiyah havasından?
Agathe, uçtuğu var mı ruhunun arasıra?

Hey trenler, vapurlar beni burdan götürün!
Ne var gözyaşlarından çamurlar yuğuracak?
Arasıra der mi ki Agathe'ın ruhu, üzgün,
"Nedametten, azaptan ve ıstıraptan uzak
Hey trenler, vapurlar, beni burdan götürün."

Ne kadar uzaktasın ey mis kokulu cennet,
Ey, sadece sevincin, aşkın ürperdiği yer,

Ey her ruhun içinde bulunduğu saf şehvet,
Ey bir ömür boyunca gönül verilen şeyler!
Ne kadar uzaktasın ey mis kokulu cennet!

Ah o yeşil cenneti, çocuksu sevdaların,
O koşuşlar, şarkılar, o demetler, buseler,
İnildeyen kemanlar arkasında sırtların,
Akşam, korkuluklarda şarap dolu kâseler,
- Âh o yeşil cenneti çocuksu sevdaların!

O bilinmez zevklerin yüzdüğü mâsum belde?
Çok daha uzakta mı yoksa Çin'den, Maçin'den?
Beyhude bir arzu mu inildeyen dillerde,
Canlanan bir hayal mi billûr sesler içinden,
O bilinmez zevklerin yüzdüğü mâsum belde?

İnişine Şiir

Ah yağmur seni ne yapmalı?

Sen bu yaz gecesinin davetsiz misafiri

dinliyor olmalısın rutubetli duvarları

yıkık dökük kalp ağrılarını

ah yağmur seni ne yapmalı

hele havada bir sütün gibi inen her damlanı

o sütünların arasına hapsettiğimiz onca gözyaşını

her biri ayrı bıçak yarası

ah yağmur seni ne yapmalı

hele düştüğünü varsaydıklarımı

onlarda bıraktığın kimliksiz parmak uçlarını

bulutlardan mı sormalı?

La rosa enflorece - Luc Arbogast

Balzamin

 

Sen el kadar bir kadınsındır
Sabahlara kadar beyaz ve kirpikli
Bazı ağaçlara kapı komşu
Bazı çiçeklerin andırdığı
İş bu kadarla bitse iyi
Bir insan edinmişsindir kendine
Bir şarkı edinmişsindir, bir umut
Güzelsindir de oldukça, çocuksundur da
Saçlarınla beraber penceredeyken
Besbelli arandığından haberli
Gemiler eskirken, deniz eskirken limanda
Sevgili

Albatroslar

Bazen bir hayvandan bile öğrenebileceğimiz çok şey vardır sayın okuyucu.sonunda kendimizden utanma ihtimalini göze alırsak tabi. Bunu göze alamayacak insanlar akabinde bizlere pavlovun köpeğinin nasıl koşullandığını ya da kafeslerinde aç kalıp parmakları içlerine giremeyecek kadar ince borulardaki fıstıkları suyun kaldırma kuvvetini kulalnarak almayı başaran maymunlardan bahsedeceklerdir. Evet ama birazdan sizlere kendisinden behsedecceğim  bu  hayvan ne bir bilim adamınca koşullandırılmış ve adını edilgen biçimde olsa da bilim kitaplarına yazdırmış ne de bir açlıkla yüzleşmek zorunda kalmıştır. Ömürlerinin sonuna kadar tek bir eşle yaşamayı seçmek, o eşi  de seçmek için yıllarca gökyüzünde uçmak ve buluncaya kadar da yere inmemek, çocukları için yaptıkları işbölümü hepsi onun doğasında var. İşte bu mükemmel hayvanın adı albatros sayın okuyucu.

Albatrosları daha iyi tanımak için belki de yaşadıkları coğrafyadan başlasak daha iyi olur. Albatrosların yaşadığı coğrafya Güney Okyanusunun, fırtınaların fırtınalarla çarpıştığı, o buzsu ve yalnız dünyadır. Sağuk buz tepelerinin soğuğunu sırtında taşıyan rüzgar albatrosun saatlerce gökyüzünde tek bir kanat çırpmasıyla uçmasını sağlayan rüzgardır da aynı zamanda. Çok az kanat çırpar. Gerisi rüzgarın ritmine kalmış.  Yumuşak kavislerle, kilometrelerce uçar. Saatlerce ya da günlerce değil, yıllarca uçar. Hiç konmadan, yıllarca. Boşuna değildir elbette bu çaba. Bir yıl önce vedalaştığı eşiyle buluşmak ya da hayatının boyunca kendisine eş olacak eşiyle tanışmak için yolundan sapmadan günlerce uçarlar. Hayatı boyunca çünkü  tekeşlidirler ve eşi öldüğünde bile başkasını aramazlar. Hatta bir daha ki sene eşleri bir balıkçı ağına veya kancasına takılıp buluştukları adaya hiç gelemeyecek olsa bile onlar mutlak yalnılzığı tercih ederler. Hiç bir aksilik çıkmayıp adaya ulaştıklarında ise erkek albatroslar adaya ilk gelen olur ve dişisi gelene kadar bir sene önce bıraktıkları yuvayı bulur ve onarır. Ve tabi ki dişi kuş da adaya indiğinde erkeğini ve yuvasını bulmakta en ufak bir zorluk çekmez. Ve hasretli bir kanatlaşma, koklaşma, gagalaşma...Sonrasında aşkalarını meyvesi için 78 gün boyunca sırayla kuluçyaya yatarlar. Bu Yavru dünyaya geldikten sonra da yaklaşık yedi hafta süreyle yanından hiç ayrılmadan onu beslerler.

Kış tamamen bastırdığında yavrularını yalnız bırakıp yiyecek bulmak için okyanusa açılırlar. Yavru her türlü hava koşuluna alışırken anne ve babası ona  her üç günde bir yiyecek getirir. Sonunda kış bitmiş ve yavru artık uçuşa hazır haldedir.  Kış günleri boyunca hareketsiz vücudu hantallaşsa da kanat egzersizleri ve yürüyüşlerle zayıflamaya başlar. Hazır oldğunda, hızlı adımlarla adanın yüksek kayalıklarından birinden kendini rüzgara bırakır. Uçar. Bu ilk uçuşundan sonra bir daha yıllarca hiç konmaz. O, soğuk okyanusta yorulmak bilmeyen yalnız bir kuştur. Rüzgarla okyanusla dalgayla tanışıklıktan sonra, öğrenmesi gereken ne varsa öğrenene kadar yaklaşık beş yıl geçer. Doğduğu adaya, tıpkı seneler önce kendi anne babasının yaptığı gibi hayatının tek eşini bulmaya gelir. Yine de çiftlerşmesi  için yedi yıl daha gerekir. Olgun bir albatros olduğunda ise hayatının tek bir aşka adanmış ritmi başlayacaktır. Bir albatrosun ömrü ise tüm sert hava koşullarına rağmen rüzgarın, dalganın, okyanusun tadını çıkartacak ve en önemlisi  eşiyle geçirecek mutlu bir hayata yetecek kadar  uzundur. Bir insan ömrü kadar; 70-80 yıl. Kendi eşiyle bir yavru sahibi olduktan sonrada yavruyu büyütmek için adada  12 ayını geçirecek sonunda eşine veda edecek,  Antarktika’nın soğuk ve sert rüzgârına dev kanatlarını serip okyanustaki yalnızlığına uçup gidecektir.

Asla bulamadılar beni

"Her gerçek şair devrimcidir"
 Lorca,

''Bir de baktım öldürülmüşüm.

Beni kahvelerde, mezarlıklarda, kiliselerde aradılar

ama bulamadılar.

Asla bulamadılar beni

Hayır. Asla bulamadılar beni''

O ve Ben

 
Sana koşuyorum bir vapurun içinde
Ölmemek, delirmemek için.
Yaşamak; bütün adetlerden uzak
Yaşamak....

Hayır değil, değil sıcak
Dudakların hatırası;
Değil saçlarının kokusu
Hiçbiri değil.

Dünyada büyük fırtınaların koptuğu böyle günlerde
Ben onsuz edemem.
Eli elimin içinde olmalı,
Gözlerine bakmalıyım,
Sesini işitmeliyim.
Beraber yemek yemeliyiz
Ara sıra gülmeliyiz.
Yapamam onsuz edemem.

Bana su, bana ekmek, bana zehir;
Bana tad, bana uyku
Gibi gelen çirkin kızım.
Sensiz edemem

Açlık

Açlık 

yalnızca açlık değildi,

ölçüsüydü insanın.

Ayten'in Ondördü

Gözlerimi kapıyorum

Ve sayıyorum O’na kadar

‘’O’’ deyince

Gözlerimi açıyorum,

Gerçeği çağırırken

Tekrar rüyada buluyorum kendimi

Karşımda Ayten

Görüyorum onu içime ışırken

Ayten ’in teninde bir ay

Çıplak şimdi bulutların gizlemediği teni

Beyaz, ışıltılı

Tenimle örterken her biz huzmesini

Sanki küçük bir kız çocuğu

Duyumsuyorum o dingin ve beyaz gücü

Ayten diyor ki

‘’Adım ayın on dördü

Sakın düş sanma gördüğünü’’

Eğer

“Görünenle yetinirsen eğer sadece tırtılı bilirsin. Çirkindir ya tırtıl, gönlünü çelmez. Görünenin ötesine geçmek istersen eğer, aradan örtüyü kaldırıp da gönül gözü ile bakarsan, kelebeği bulursun karşında. Güzeldir ya kelebek, gönlün ona akar. Lakin gönül gözünle görürsen eğer, kelebeğe değil tırtıla sevdalanırsın.“

Karadut

Karadutum, çatal karam, çingenem

Nar tanem, nur tanem, bir tanem

Ağaç isem dalımsın salkım saçak

Petek isem balımsın ağulum

Günahımsın, vebalimsin.

Dili mercan, dizi mercan, dişi mercan

Yoluna bir can koyduğum

Gökte ararken yerde bulduğum

Karadutum, çatal karam, çingenem

Daha nem olacaktın bir tanem

Gülen ayvam, ağlayan narımsın

Kadınım, kısrağım, karımsın.

Sigara paketlerine resmini çizdiğim

Körpe fidanlara adını yazdığım

Karam, karam

Kaşı karam, gözü karam, bahtı karam

Sıla kokar, arzu tüter

llgıt ılgıt buram buram

Netmiş, neylemiş, nolmuşum

Cömert ırmaklar gibi gürül gürül

Bahtın karışmış bahtıma çok şükür.

Yunmuş, yıkanmış adam olmuşum.

Karam, karam

Kaşı karam, gözü karam, bahtı karam

Sensiz bana canım dünya haram olsun

Sabah Türküsü

bir deniz üstündeyim, ne ucu var ne bucağı

bir rüzgâr önündeyim, gel keyfim gel

bir deniz üstündeyim, ne ucu var ne bucağı

bir sevda içindeyim, başım dumanlı

ağzımda bal gibi tatlı bir türkü

bir iner bir çıkarım bu yokuşu

ağzımda bal gibi tatlı bir türkü

kazanırım çocuklarıma ekmek parası

ben deniz üstünde, rüzgâr önünde

ben sevda içinde, tatlı türküde

inişte, yokuşta, ekmek parasında

iki oğlum var, mehmet'le ali

gönlümde bir dünya, pamuk gibi

İmlendim

Duyuyor musun?

O ışıltılı titreşimleri

Meleklerin ayak izleridir onlar

Ve her birinin her milimini görüyor musun?

Gece bir kenarda kestirirken

Yürüdüm koşar adımlarla

Ve geldim su gibi sızarak

Beni çağıran limanıma

Duyuyor musun?

Bil ki duyduğun bu ezan

Bir şehri tavaf ettirir

Bir minarenin etrafında

Hissediyor musun?

Tüm yapraklar uyandı benimle

Durdular sıra sıra

Ve yandılar koşulsuz şartsız

Görüyor musun?

Ben büyüyorum

Kesip parçalayarak günah yerlerimi

Ve ekleyerek tenime yeni bir ten

Duyma ya da,

Hissetme

Görme de!

Ama kalakal seni imleyende.

Orda yaşa.