Ve Günlerden Veda

Gecenin bir vakti… Odamdayım. Yalnızım. Güzel bir müzik ve bir fincan kahve… Evde geçirdiğim son gün. Ayrılık makamında çalarken müzik, ben de kadim anılarımın nöbetindeyim. Daha yazın nasıl geçtiğini anlamadan, şu kısa boylu hayatımın endazesini ölçmeye kalktım. Okkasıyla kıyasladım sonra. Ağır çekti. Boyuna nispeten ağırdı bildiklerim, öğrendiklerim, yaşadıklarım. Ve çoğunu ailemden öğrendiğim tüm bu şeyleri bu ihtiyar ev bir kez daha fısıldadı bu gece. Özlem yaklaşıyordu ne de olsa. Ayak seslerinin yankısıydı kulağımı tırmalayan. İşte sonunda güzelim şarkının da aklını çeldi bu tırmalayan ses. Dinledikçe içlendim. Ben içlendikçe, içim bana dar geldi. Kahve de boğazda takılı şimdi.

Ve bugün günlerden veda ama elbet su gibi gittiğim gibi su gibi dönmesini de bilirim.

Yeni bir ülke bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir. 

Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın. 

Aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda. 

Başka bir şey umma-
Bineceğin gemi yok, çıkacağın yol yok.
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
Öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.